Σπάνια Ζεις!

 

    Όλα γύρω αλλάζουνε και εσύ πάντα ο ίδιος! Ο ίδιος κι απαράλλαχτος… Μια ιδέα του άλλοτε μη ωραίου σου εαυτού, που πάντα πίστευες αν και όχι αληθές ότι άρεσε. 

    Ενός ατόμου που κλείδωσες στο αμπάρι στα πέντε σου χρόνια και το άφησες εκεί για να ζεις στο κενό και άψυχο σώμα της ζομποϊδής κατασκευής του… Με μια φράντζα κολλημένη να κοιτά τη στρατόσφαιρα, τσιμεντωμένη από τα σίελα της γίδας που στην έγλειψε και την άφησες έτσι ζώντας με τη ψευδή πεποίθηση ότι σε κάνει γκόμενο! 

    Ένα ανάστημα ίδιο με του Ζίκου από «Της Κακομοίρας»! Κι ένα χιούμορ καλύτερο απ’ το τίποτα (κάτι είναι και αυτό!). Μαρτυρίες που έβγαιναν από το στόμα σου για κατακτήσεις παρελθόντος, μυθοπλασίες τόσο εύκολα εγκεφαλικά καλοφτιαγμένες που κάνουν τους πάντες να σε θαυμάζουν και κροκοδείλια δάκρυα που κάνουν τους πάντες να σε λυπούνται!

    Διπροσωπίες κι εύκολα παιχνίδια τσέπης, όπως και ποικιλίες μασκών που ποτέ δεν έπεσαν γιατί είναι τόσο έξυπνα αλλά παράλληλα τόσο τέλεια καρφωμένες στο εξαιρετικά πανέμορφο αν και άδειο σου κρανίο, που θα μπορούσε κάλλιστα να γεμίσει με καστανόχωμα για την καλλιέργεια παντός τύπου λελουδικών!

    Εξευτελιστικά αλαζονικές τάσεις υποκρισίας και ειδεχθές ψέματα, καλυμμένα με μια πολύ λεπτή στρώση οφθαλμαπάτης, light με μόνο 2% λιπαρά για να μη γίνεσαι ποτέ υπερβολικός μα πάντα να νιώθεις ένα ημιτελές αριστούργημα ενός τυφλού, κουλού, καλλιτέχνη βγαλμένου από τα 60s! Επαναλαμβανόμενα κουραστικά μοτίβα, ίδιου περιεχομένου αλλά σε ξεχωριστό ύφος και γραφή που δε προσφέρουν τίποτα παρά μόνο κούραση και ανελέητη ταλαιπωρία, λες και πηγαίνεις στο το ίδιο μέρος ξανά και ξανά για να δεις το ίδιο θέαμα για χιλιοστή φορά…

    Πονάνε οι πλάτες από τα μαχαίρια που μπαίνουν και γυρίζουν, αλλά δυστυχώς τα θύματα ποτέ δε μιλάνε γιατί οι νεκροί δεν έχουν φωνή!

    Άνοιξα τα μάτια μου μετά από αιώνες λάσπης και χολής, και στάθηκα εμπρός απ’ τον καθρέφτη, τον κοίταξα για να δω την αντανάκλαση μου, αλλά μάσκα δε φορούσα και πρόσωπο δεν είδα!

Βασίλης Χαντζής