Απόφαση.

Μια στιγμή και ένα τέλος. «Θα το κάνω!» 

Ένα τέλος που ορίστηκε από εκείνη. «…» 

Το τέλος της. «…» 

Το έγραψε αυτή και το υπέγραψε. «Δεν πάει άλλο!» 

Είχε φορέσει τα καλά της. «Έτσι με θέλω!» 

Ήταν υπέροχη. «Έτσι πρέπει!» 

Μια ανάσα και μια απόφαση. «…» 

Όλα έμοιαζαν τόσο μικρά. «Θεέ μου!» 

Σύντομα θα έπαιρναν την κανονική τους μορφή. «…» 

Έκανε κρύο σκεφτόταν. «Αντίο!» 

Ο αέρας πέρναγε μέσα από τα δάχτυλα της. «Τι ωραία αίσθηση!» 

Τα κοιτούσε που σάλευαν καθώς περνούσε ανάμεσα τους! «…» 

Είχε τόσο χρόνο, χρόνο που κάθε στιγμή η ελαχιστοποίηση του κλιμακωνόταν. «Ας τελειώσει!» 

Η αίσθηση του να κοιτά το είδωλο της να χάνεται στις τζαμαρίες. «Για δες…» 

Χαμογελούσε. «Χρύσα…» 

Σκεφτόταν. «Δημήτρη…» 

Ο αέρας που έκανε τα μάτια να δακρύζουν «…» 

Ένα δάκρυ. «Σε αγαπώ…» 

Ίσα που πρόλαβε να κυλήσει στο μάγουλο, και να χαθεί στην άκρη του αυτιού. «Να με θυμάσαι!» 

Το τελευταίο δάκρυ δειλίας… Χάθηκε… «…» 

Και ύστερα σιωπή.

Ένας θάνατος που δεν πρόλαβε το θάνατο. 

Σε ένα στήθος που η καρδιά είχε σταματήσει ώρες πριν. 

Μέρες. 

Μήνες. 

Χρόνια. 

Ένα ακόμα κόκκινο λουλούδι, στη γκρίζα πλέον γη!

Βασίλης Χαντζής