Αναμνήσεις.

    Στο βάθος παίζει Πασχαλίδη και εγώ δίπλα στο τζάκι να κάθομαι να κοιτάω παλιές φωτογραφίες από παλιούς έρωτες. Παλιούς έρωτες λες και δε θα υπάρξουν νέοι. Πιο ζωντανοί, πιο γεμάτοι, πιο όμορφοι, ακόμα και στην ηλικία που είμαι…

    Άνδρος 1997 απόγευμα στη παραλία, έχω πάρει πόζα και έχω γείρει το καπέλο ίσα να μη μ' ενοχλεί ο ήλιος, ενώ το βλέμμα στο φακό με ένα πλατύ χαμόγελο όπως πάντα του άρεσε. Φόραγα ένα μακρύ φόρεμα, της μόδας βλέπεις, κίτρινο και γεμάτο με λουλούδια, τα μαλλιά μου ήταν κομμένα καρέ, βαμμένα ξανθά. Το πόσο είχε θυμώσει δε λέγεται. Κοντέψαμε να μην πάμε Άνδρο εκείνο το καλοκαίρι αλλά έχε χάρη που μπορούσα να τον τουμπάρω.

    Χανιά 1999 παραμονή Πρωτοχρονιάς με τον Αλέξη στη φίλη μου την Έφη. Με παρακάλαγε έναν ολόκληρο χρόνο να πάω. Πήγα με σκοπό να της κάνω έκπληξη αλλά δυστυχώς με είχε προλάβει. Είχε πεθάνει ο μπαμπάς της πριν τρεις μέρες και δεν με είχε καλέσει για να μη μου χαλάσει τις γιορτές, τι χαζή κοπέλα, ανέκαθεν την αγαπούσα. Περάσαμε αξέχαστα εκείνη τη χρονιά! Να την πάρω τηλέφωνο μετά, θα κάνει σαν τρελή αν της πω για την φωτογραφία.

    Αθήνα 1996 κάθομαι στον καναπέ και με βγάζει φωτογραφίες ο Γιώργος. Είμαι άρρωστη με 40 πυρετό και δε λέει να σταματήσει να με φωτογραφίζει… Θεέ μου τι πιτζάμες είναι αυτές; Πως ντυνόσουν έτσι μωρή; Τα μαλλιά κότσος και ένα πρόσωπο λευκό με κατακόκκινη μύτη και γύρω γύρω χαρτομάντιλα! Τι καλό παιδί ο Γιώργος, καλά ήταν για δύο μήνες σχέση, ή ότι τέλος πάντων…

    Καβάλα 2006 να ποζάρω στις καμάρες φορώντας τα καινούργια μου γυαλιά ηλίου αγκαλιά με τον Έκτορα. Είχαμε πάει την πρώτη μας εκδρομή σαν ζευγάρι. Αρχές καλοκαιριού και γυρίζαμε με το αυτοκίνητο όλη τη βόρεια Ελλάδα. Ντυμένη στα κόκκινα και αυτός στα μπλε, το λευκό μας έλειπε να γίνουμε Ολλανδία. Που να ήξερα τι εστί Έκτορας. Φωτογραφία μας έβγαλε ένας περαστικός. Τι ζέστη έκανε εκείνες τις μέρες δε λέγεται.

    Αθήνα 1998 στο γραφείο να με τραβάει στα κρυφά ο Αλέξης. Ήταν η πρώτη μέρα που τα φτιάξαμε. Είχα νεύρα εκείνη την ημέρα θυμάμαι και με έκανε να γελάσω. Τι γυαλιά απαίσια είναι αυτά; Την δεκαετία του '80 δεν την έχω αποτινάξει ακόμα… Είχα μάθει ότι θα έκανα υπερωρίες γιατί η Γιάννα είχε στραμπουλίξει το πόδι της και δε μπορούσε να πάει. Βέβαια αργότερα μαθεύτηκε ότι ήταν σε ραντεβού με τον Τάκη και ως εκ τούτου απολύθηκε και αυτή και αυτός. Δε γαμιέται, εγώ τις είχα πληρωθεί τις υπερωρίες μου και σε γκόμενο και σε χρήμα.

    Παρίσι 2007 πάλι με τον Έκτορα να γιορτάσουμε τα γενέθλια του. Τελευταία φορά που έκανα ταξίδι δώρο σε γκόμενο. Ένα χρόνο σχέσης και τελικά γύρισα μόνη μου Ελλάδα και κερατωμένη και χωρισμένη… Στο τραπέζι εγώ με ένα λευκό μπλουζάκι δίπλα στον Έκτορα που φυσάει τα κεράκια και δίπλα μας οι κολλητοί μας, η Ελένη και ο Μένιος. Και το «καρφί» στην φωτογραφία η Φωτεινή, μου το έπαιζε και φίλη.

    Κέρκυρα 2002 καλοκαίρι με την κολλητή μου την Έφη. Ήταν η πρώτη εκδρομή που έκανε μετά τον χαμό του μπαμπά της και ομολογώ πως είχαμε περάσει τέλεια, είχε γνωρίσει και ένα παιδί εκείνη την εποχή που τον έλεγαν Μάνο «ο Μάνος με τα στιβαρά χέρια» όποτε τις το έλεγα αυτή γέλαγε, το τι κουτσομπολιά κάναμε για πάρτη του. Είχε να το παινεύεται βλέπεις, «βρήκα γκόμενο με στιβαρά χέρια που κάνει και υπέροχο σεξ»… Ακόμα μαζί είναι οι άτιμοι, μακάρι να μπορούσαν να κάνουν και παιδιά… Δε τον έχω και σε καμιά φωτογραφία, μόνο αυτή, και εδώ μας τραβάει… Εγώ μόνη!

    Πάρος 2010 με το καινούργιο μου μαγιό να ποζάρω ξαπλωμένη στη παραλία λες και είμαι εικοσάχρονο, αλλά εκεί ο Πέτρος να επιμένει «έλα μην ακούω βλακείες 37 και σαχλαμάρες.» Τι ωραία που ήταν τότε, με γέμιζε με τόση αισιοδοξία και τόσο σιγουριά αυτός ο άντρας. Ήξερα ότι αυτός μπορεί να ήταν ο κατάλληλος, επιτέλους και ένας κατάλληλος! Ο Πέτρος! Πάλι τα δάκρυα…

    Αθήνα 1996 πάλι με τον Γιώργο. Μας βγάζει φωτογραφία ένας περαστικός καθώς περπατάμε μέσα στο κρύο τσακωμένοι. Ο Γιώργος του έδωσε πεντακόσιες δραχμές και την πήρε. Τελευταία μέρα και τελευταία φωτογραφία ξανά μαζί. Δε χαμογελάμε…

    Τι σημασία έχει πλέον; Τις ξανά έβαλα στο κουτί! Αν δεν είχε πάει εκείνο το ταξίδι στην Κύπρο, εκείνη την ημέρα, ο Πέτρος μπορεί να ζούσε και να ήμασταν ακόμα μαζί ή έστω να ήταν καλά και ας ήταν ακόμα μια ανάμνηση στο κουτί μου!

    Δεν παύω να ελπίζω, έζησα πολλά, αλλά πολλά θέλω και πάλι, με εκείνον που θα είναι ο ένας!

Βασίλης Χαντζής