Στο εδώλιο (PLAY).

    

    -Ευχαριστώ κύριε πρόεδρε. Η κατηγορούμενη! Αυτή εδώ η γυναίκα λοιπόν. Μια γυναίκα σαν όλες τις άλλες. Απλή - καθημερινή γυναίκα της διπλανής πόρτας. Μια νοικοκυρά όπως θα λέγαμε, η οποία μια ζωή φρόντιζε το σπιτικό αλλά και τον άντρα της με απαράμιλλη προσοχή και αγάπη, όπως όφειλε αλλά και οφείλει να κάνει ο κάθε σωστός σύντροφος ανεξαρτήτου φύλου. 

    -Ένσταση κύριε πρόεδρε! Ο αξιότιμος κατά τα άλλα συνάδελφος αγορεύει.

    -Και βέβαια θα αγορεύσω!

    -Σας παρακαλώ πολύ. Καταλήξτε κάπου.

    -Αν όχι εδώ τότε που θα αγορεύσουμε αγαπητέ πρόεδρε; Σας ρωτώ! Όταν έρχεται στα χέρια μας μια υπόθεση σαν κι αυτή που θα έστελνε τον οποιοδήποτε απευθείας στη φυλακή; Μια υπόθεση τόσο ειδεχθής, η οποία μπορεί να βγει από το πιο βρώμικο και το αρρωστημένο μυαλό του κάθε ανθρώπου αλλά που πηγάζει από μια αγνή κι ανιδιοτελής αγάπη.

    -Αγάπη; Πως τολμάτε συνήγορε;

    -Μα αφήστε με να ολοκληρώσω.

    -Καθίστε κάτω σας παρακαλώ! Συνεχίστε.

    -Μα δεν τον ακούτε κύριε πρόεδρε;

    -Σας παρακαλώ καθίστε κάτω! Κι εσείς συντομεύετε.

    -Δεν αργώ κύριε πρόεδρε. Αυτή η γυναίκα λοιπόν. Που διαφέρει από όλες τις άλλες και που σήμερα κάθισε σε αυτό εδώ το εδώλιο ορμώμενη από μια καθαρή σύμφωνα με τα λεγόμενά της, «πράξη αγάπης», βρίσκεται ενώπιον την δικαιοσύνης αλλά και ημών, έτσι ώστε να να βγουν στο φως όλα αυτά τα «γιατί;» που μπορεί να την ώθησαν να κάνει αυτή την ομολογουμένως κι όπως προείπα, «πράξη αγάπης», έτσι ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη. Σε αυτόν εδώ τον φάκελο λοιπόν κύριοι και κυρίες ένορκοι, βρίσκεται ίσως η μοναδική «σωτηρία τη». Σε αυτό εδώ τον φάκελο, βρίσκεται η κατάθεση όπως την εξιστόρησε η ίδια σε εμάς αλλά και την αστυνομική αρχή και που αυτή τη στιγμή θα σας διαβάσω. 

    «Αν με ρωτάτε, ναι! Σκότωσα το παιδί μου. Το ομολογώ.»

    -Αφού το ομολογεί κύριε πρόεδρε και γραπτώς, υπάρχει λόγος να ανεχόμαστε το μακροσκελές λογύδριο του συναδέλφου;

    -Θα το επιτρέψω. Συνεχίστε.

    -Ευχαριστώ. «Αν με ρωτάτε, ναι! Σκότωσα το παιδί μου. Το ομολογώ. Δεν είχα πρόθεση να φέρω στον κόσμο ένα πλάσμα που δεν ήξερα πως να μεγαλώσω. Εδώ δεν ξέρω πως εγώ η ίδια να μεγαλώσω τον εαυτό μου. Από τύχη ακόμα ζω και θα έφερα την ευθύνη για ένα πλάσμα που δε μου έφταιγε σε τίποτα; Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί βρίσκομαι κατηγορούμενη. Δείτε τον κόσμο γύρω σας. Εγώ ή εσείς; Εγώ πως τολμώ; Σε τι κόσμο θα μεγαλώσει; Με τι υποδομές; Που; Ούτε λεφτά αλλά ούτε και μέλλον θα μπορούσα να του προσφέρω κύριε. Μόνο αγάπη. Αλλά κι αυτή η αγάπη δε θα ήταν αρκετή. Μεγάλωσα σε έναν κόσμο μόνη. Χωρίς γονείς. Είμαι ορφανή βλέπετε. Τους έχανα όλους έναν - έναν, χρόνο με τον χρόνο. Ξέρετε πόσο πονάει η απώλεια; Έχετε χάσει ποτέ κάποιον που αγαπήσατε; Ναι; Άρα ξέρετε πως είναι. Γιατί λοιπόν κι εγώ να φέρω σε έναν κόσμο ένα πλάσμα που θα βιώσει τον πόνο της απώλειας; Να γεννήσω ένα πλάσμα που θα πρέπει να έρθει αντιμέτωπο στη ζωή του με την απώλεια, τον πόνο, τη θλίψη, τη μοναξιά κι εν τέλει το αναπόφευκτο μαρτύριο του αέναου θανάτου; Έχετε σκεφτεί ποτέ πως μια μέρα θα πεθάνετε; Εγώ κάθε μέρα. Ζω με αυτή τη σκέψη. Κοιμάμαι και ξυπνάω και το σκέφτομαι. Γιατί ήρθα σε αυτόν τον κόσμο; Ποιος ήταν ο σκοπός μου; Να πεθάνω; Γιατί να φέρω σε αυτόν τον κόσμο ένα παιδί έτσι ώστε μια μέρα να πεθάνει; Δεν το θεωρείτε εγωιστικό; Έστω και λίγο. Φέρνουμε παιδιά στον κόσμο γιατί; Από τη δική μας επιμονή στον βωμό της αναπαραγωγής; Αρρώστιες. Πείνα. Πόνος. Θάνατος. Τι θα αλλάξει με το να έρθει στον κόσμο ένας ακόμα άνθρωπος; Θα αλλάξει κάτι; Κι αν αλλάξει, να αλλάξει για ποιους; Γεννιόμαστε για να ζούμε στιγμές μέχρι να πεθάνουμε; Πόσο ποιητικό… Δε βγάζουν νόημα τα όσα λέω ε; Το ξέρω… Ξέρετε πόσα παιδιά γεννιούνται αυτή την στιγμή στον κόσμο από εγωισμό; Χιλιάδες. Και μια μέρα θα πεθάνουν. Κάνουμε παιδιά για να πεθάνουν. Όχι! Το δικό μου το παιδί θα ήθελα να ήταν αιώνιο. Να μην πονά, να μην πεινά, να μην αρρωστήσει, να μην πεθάνει. Κι εφόσον αυτό είναι αδύνατον, εγώ δε θα το υποβάλω σε αυτό το μαρτύριο της ύπαρξης. Δε θα φέρω έναν παιδί στον κόσμο για να γίνει ένα κομμάτι στον ατελείωτο βρόγχο του είναι. Λένε «κι αν αλλάξει τον κόσμο;». Για ποιον να τον αλλάξει; Για τον λαό που περιμένει ακίνητα κι αδιάκοπα εδώ κι αιώνες έναν μελλοντικό μεσσία; Γι' αυτούς; Γι' αυτούς που κάποτε γεννήθηκαν και που θα πεθάνουν σε έναν χρόνο χ; Υπάρχουμε δηλαδή για να αλλάζουμε τον κόσμο; Ποιον κόσμο; Χώμα είμαστε και στο χώμα θα πάμε! Κάθε μέρα βασανιζόμαστε να σκάβουμε, να εξάγουμε, να πλουτίζουμε, να πολεμάμε, να σκοτώνουμε τ' «αδέρφια;» που κι αυτά σαν κι εμάς, γεννήθηκαν με βλέψεις από τους γονείς τους για ένα υπέροχο και λαμπρό μέλλον. «Σε γέννησα παιδί μου, για να είσαι καλός κι έντιμος. Να αγαπάς και να προσέχεις. Να δίνεις και φροντίζεις.» Γιατί όμως τον έκανες δε λες. Εσείς έχετε παιδιά; Ναι; Γιατί τα φέρατε στον κόσμο; Ξέρετε; Υποσυνείδητο λέγεται; Το κάλεσμα της φύσης. Όπως οι γάτες που τουρλοκωλιάζονται κάθε πότε έχουν οίστρο. Θα τα ξεχάσουν τα παιδιά τους. Το ξέρετε; Δεν ξέρουν γιατί τα έφεραν στον κόσμο. Απλά η φύση τους πρόσταξε. Ένστικτο. Για ένα άγνωστο «έτσι πρέπει». Ερχόμαστε. Απολαμβάνουμε. Πεθαίνουμε. Μη με κοιτάτε έτσι. Κουράστηκα… Δε με νοιάζει πια. Θέλετε να με βάλετε στη φυλακή; Βάλτε με. Εγώ νιώθω καλά μέσα μου που απάλλαξα τον παιδί από αυτόν τον κόσμο. Που το αποδέσμευσα και το άφησα ελεύθερο. Δεν κάνουν όλοι οι άνθρωποι για γονείς. Κι εγώ το λέω και το πιστεύω. Κι αν το δείτε κι εσείς, θα καταλάβετε. Χάσατε ποτέ κάποιον; Πονέσατε; Τότε γιατί να το κάνετε και στο παιδί σας με τη γέννησή του; Τι με κοιτάτε; Ομολογία δε θέλατε; Την έχετε! Η ζωή είναι κύκλος. Κι εγώ τον έσπασα.» Αυτά από εμένα κύριε πρόεδρε…

    -Μάλιστα… Η άλλη πλευρά έχει το λόγο.

    -Ευχαριστώ κύριε πρόεδρε. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω πολλά να πω. Η κατηγορούμενη από εδώ με την ίδια της τη μαρτυρία παραδέχτηκε με τον πιο σκληρό κι απάνθρωπο τρόπο την ψυχρή δολοφονία του νεογέννητου παιδιού της. Μιας γυναίκας η οποία δεν έχει λόγο ύπαρξης εκτός ψυχιατρείου, για την ασφάλεια της δικής ζωής αλλά και του περίγυρού της.

    -Ένσταση κύριε πρόεδρε. Η κατηγορούσα αρχή προσβάλει την πελάτισσά μου.

    -Καθίστε παρακαλώ. Κι εσείς, προσέξτε το πως εκφράζεστε.

    -Μα είναι δυνατόν κύριε πρόεδρε να έχετε τέτοια απαίτηση μετά από μία τέτοια ομολογία;

    -Προσέξτε τον τόνο σας. Σας έχω κάνει ήδη μία παρατήρηση αντίδικε. Συνεχίστε στα επιτρεπτά όρια.

    -Με συγχωρείτε… Σας ερωτώ λοιπόν. Πως μια γυναίκα μπορεί να θεωρηθεί αθώα όταν κάθεται και μιλάει με τις ώρες σαν λέκτορας σε έδρα πανεπιστημίου για το πως θα κάνουμε παιδιά και για το αν θα πρέπει να τα κάνουμε ή όχι; Οι άνθρωποι γεννιόμαστε και πεθαίνουμε ναι! Στο βωμό αυτής της φυσικής διαδικασίας θα πρέπει να σταματήσουμε την αναπαραγωγή μας ή να αλλάξουμε θέσεις με την κατηγορούμενη και να κάτσουμε εμείς στο εδώλιο; Η ζωή είναι ωραία κυρίες και κύριοι και λυπάμαι. Λυπάμαι πραγματικά αν η κυρία κατηγορούμενη αδυνατεί να το δει δια γυμνού οφθαλμού καθώς το ιστορικό διαδρομών της δικής της ζωής, έχει διαστρεβλώσει το πρίσμα για το τι θεωρεί κάποιος φυσιολογικό και μη. Αλλά κι έτσι να ήταν, ποιος νοήμον άνθρωπος που έχει κατά τα άλλα σώας τας φρένας θα έπνιγε το ίδιο του το νεογέννητο βρέφος και θα τράβαγε καζανάκι λες και ήταν περιττώματα; Ακαθαρσίες που αποβάλλαμε και που τις ξεφορτωθήκαμε την ίδια ακριβώς στιγμή που η ίδια ομολόγησε πως δε θα ήθελε ποτέ το ίδιο της το παιδί να βιώσει τον πόνο του θανάτου; Σας ερωτώ. Ως πατέρας κι ως άνθρωπος. Αυτή γυναίκα που κάθεται στο εδώλιο και που διαλαλεί τη σωτηρία του νεκρού παιδιού της, αξίζει τον χρόνο και την ανοχή μας; Να σκεφτούμε έστω και για ένα δευτερόλεπτο πως μπορεί να έχει δίκιο; Αν ναι αγαπητοί ένορκοι τότε… Τότε… Τότε θα πρέπει αυτή τη στιγμή να αυτοκτονήσουμε όλοι μας για να απαλλάξουμε αυτόν τον κόσμο απ τη βρωμιά και τη ματαιοδοξία που τον έχει διαφθείρει η ύπαρξή μας και μόνον αυτή. Αυτά κύριε πρόεδρε. 

Ο λόγος σε εσάς.

Βασίλης Χαντζής.