Ζωή γεμάτη.

     

Κι αυτό το καλοκαίρι αργεί… Πρώτη φορά που με κούρασαν οι εποχές. Δε θυμάμαι στο παρελθόν να λαχταρούσα τόσο πολύ τον Ιούνη. Και να φανταστείς πως έχουμε μπροστά μας έναν ολόκληρο Χειμώνα… Χτες αγόρασα σε προσφορά ένα καλοκαιρινό φόρεμα που βρήκα σε ένα μαγαζί κάτω από το σπίτι μου. Για λίγο χάρηκα… Για είκοσι ευρώ φόρεμα, σιγά μην καθόμουν να το δοκιμάσω. Έβρισκε στον γοφό μου… Σκατά πήγε κι αυτή η χρονιά. Έξι κιλά πάνω… Καλά να πάθω. Ούτε άσκηση. Ούτε βόλτες. Ούτε περπάτημα. Ούτε τίποτα. Επέτρεψα στην κατάθλιψη να με αγκαλιάσει και άφησα τον εαυτό μου στην άκρη. Μήπως τελικά γι' αυτό αργεί το καλοκαίρι; Με προφυλάσσει απ' το να βγω στην παραλία;

    Κάνω χιούμορ… Αυτοσαρκάζομαι όσο μπορώ για να μην πηδήξω απ' το μπαλκόνι. Δε με αντέχω πια… Κι αυτό το Tinder… Ένας γκόμενος τις προκοπής δεν υπάρχει. Τόσο άσχημη είμαι πια; Γιατί με αγνοούν οι πάντες; Ο Βασίλης… Αχ ο Βασίλης. Στην απέναντι πολυκατοικία. Στον πέμπτο. Δύο χρόνια τώρα είναι που μετακόμισε και τίποτα… Μέχρι και το μπαλκόνι μου έφτιαξα για να του τραβήξω την προσοχή, αλλά και πάλι τίποτα… Ούτε καν να με κοιτάξει. Αυτός είναι άντρας. Τι να το κάνεις όμως; Δεν είμαι εγώ εκείνον. Δεν είμαι σαν τις γκόμενες που κουβαλάει. Όχι ,τι φταίει αυτός. Όχι. Εδώ δεν τολμώ να με κοιτάξω στον καθρέφτη, θα με κοιτάξει αυτός ο άντρακλας; Δεν… Καταδικασμένη…

    Ούτε με τις φίλες μου περνάω καλά… Υποφέρω. Ασφυκτιώ. Δεν εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος και απελπίζομαι. Κατέχομαι βέβαια την παρέα τους για λίγες ώρες μόνο και μόνο για να μην κάθομαι μόνη στο σπίτι αλλά και πάλι… Μιλάνε για γκόμενους. Καλοκαιρινές διακοπές. Πως κάναν σεξ. Με πόσους το κάναν. Τι θέλουν από τη ζωή. Πόσα βγάζουν το μήνα. Φλερτάρουν. Ζουν. Αναπνέουν. Ελπίζουν. Δεν είναι λάθος. Μήπως όμως υπάρχει και κάτι λάθος. Δε μπορεί όλα να είναι σωστά. Στο μαύρο υπάρχει και το άσπρο. Τι άλλο να κάνω όμως; Δεν υπάρχει η εποχή μου για εμένα; Τόση βαρετή είμαι; Άχρωμη; Άγευστη; 

    Δεν είμαι καλά… Το ξέρω. Δεν το υποθέτω. Όχι! Δεν είμαι καλά! Τέλος! Μακάρι να μην ήμουν έτσι. Μακάρι να ήμουν ολοκληρωμένη. Τέλεια και γεμάτη με αυτοπεποίθηση. Με πιάνω ώρες - ώρες και νιώθω τόσο μόνη. Ώρες που κάθε μέρα γίνονται και περισσότερες. Περπατάω μέσα στο σπίτι και αμφισβητώ την ίδια μου την ύπαρξη. Πως θα είμαι αύριο; Θα είμαι καλά; Θα νιώθω όμορφα; Είμαι χοντρή και μόνη. Μόνη και φοβισμένη. Φοβάμαι να χάσω όσα αγαπώ και με αγαπάνε. Φοβάμαι μη χάσω τη μόνη πηγή ανιδιοτελούς αγάπης που μου έμεινε στον κόσμο.

    Δεν ήθελα εγώ να είμαι έτσι. Να έχω φτάσει σαράντα, μόνη, δίχως άντρα και παιδιά. Με μια δουλειά που απεχθάνομαι και μια ζωή που αγνοώ. Πως να συγκριθώ εγώ με τις δίπατες μουνάρες που θέλουν πλέον οι άντρες; Πως να φέρω τη ζωή μου βόλτα όταν μέρα με τη μέρα χάνω το λόγο για ζωή; Πως να βρεθώ σεξουαλικά με έναν άντρα όταν με αντιμετωπίζει σαν έναν κομμάτι κρέας; Στριφογυρίζω στο κρεβάτι και αναρωτιέμαι. "Αυτό είμαι"; Και μια μέρα θα ξυπνήσω και οι γονείς μου θα είναι νεκροί κι εγώ μόνη.

    Ποιο το νόημα των καλοκαιριών; Των όμορφων στιγμών. Της επαφής. Ενός αέρινου φορέματος. Της σεξουαλικής συνεύρεσης. Της ανάγκης. Όταν κανείς εκεί έξω δε σε βλέπει καν. Όταν είσαι αόρατη και άοσμη. Όταν το ίδιο σου το μέλλον έχει χαντακωθεί και απλά περιμένεις τον θάνατο.

    Μακάρι να είχε νόημα το καλοκαίρι που θα έρθει, αλλά θα είσαι και τα προηγούμενα. Όπως κι αυτά, σαν κι αυτά που θα 'ρθουν. Με φορέματα στοιβαγμένα σε μια ντουλάπα. Όνειρα αραχνιασμένα σε ένα κουτί. Και ελπίδες που ξέφτισαν στην προσπάθειά μου να αποδείξω πως υπάρχω, ζω και αναπνέω σε έναν κόσμο που δε με θέλει πια.

    Μακάρι να ζούσαν αιωνίως αυτοί που αγάπησαν πραγματικά και να φεύγαμε πρώτοι εμείς. Δύσκολα θα βρεις το φως στο σκοτάδι που θα σε καταπιεί όταν έρθει η ώρα της μοναξιάς, όσα φορέματα κι αν φορέσεις και όσες φορές κι αν το κορμί σου χαρίσεις. Οι χαρές είναι αυτές που αξίζουν σε μια ζωή, γεμάτη με φίλους, συντρόφους και γονείς που σε γέμισαν και σου έμαθαν πως τη ζωή τη ζεις εσύ όπως εσύ γουστάρεις και όχι όπως οι άλλοι επιθυμούν. 

    Πολύ αργά για εμένα πια…

Βασίλης Χαντζής