Στην καμπούρα του άλλου

 

    -Ήταν χοντρός! Καταλαβαίνεις όταν σου λέω χοντρός; Οχι χοντρός σαν τροφαντουλης, αλλά χοντρός σαν σαμπρέλα, πισίνας ολυμπιακών διαστάσεων, ένα πράγμα σαν ο Οβελίξ να είχε φάει άλλον έναν Οβελίξ, που με κάθε βήμα του αγκομαχούσε και τον έπιανε δύσπνοια, να ιδρώνει και η μπλούζα να μαζεύει κάτω από τα διπλόπαχα που έκανε η τεράστια κοιλάρα του! Με ένα πρόσωπο στρογγυλό, σφαιρικό, και με ένα μούκουλο που κρεμόταν μέχρι τα βυζιά του, τα οποία με τη σειρά τους τα κλώτσαγαν τα γόνατα του! Ατημέλητα γένια στο λιγδιασμένο πρόσωπο του με τις ξεραμένες μύξες του να κρέμονται από το ένα του ρουθούνι, και το λαδωμένο του μαλλί κολλημένο στο κεφάλι! Μια ροζ μπλούζα που τη φόραγε στάνταρ 3 μήνες, κολλημένη και αυτή στο ατελείωτο σώμα του διαγράφοντας τα πελώρια βυζιά του μη μπορώντας να καλύψει την παχύσαρκη κοιλιά του που η οποία είχε μαυρίσει στο τελείωμα της από την απλυσιά και την αρχή σηψαιμίας που προκαλούσε το συσσωρευμένο λίπος! Επιπλέων τα κιλά τον ανάγκαζαν να κρατάει μπαστούνι το οποίο είχε λυγίσει για να τον βοηθάει στο περπάτημα, κάτι το οποίο όπως προείπα ήταν γι αυτόν μια οδύσσεια γιατί από το βάρος τα πελώρια μπούτια του είχαν γίνει μωβ από τις σπασμένες φλέβες, και τα καλάμια του είχαν κάνει πληγές από το σταφυλόκοκκο και το προχωρημένο ζάχαρο που τον βασάνιζε εδώ και μήνες! Αλλά το καλύτερο ήταν όταν έκανε να κάτσει! Έγερνε και κοίταγε πίσω του πριν κάτσει γιατί τα μάτια του είχαν επηρεαστεί και αυτά από το υπερβολικό πέραν του επιτρεπτού ζαχάρου και λίγο πριν κάτσει μια κλανιά και μια κραυγή ολοκλήρωναν τη συγχορδία που συνοδευόταν με μια ανυπόφορη μπόχα που προερχόταν από τη άπλυτη του φόρμα η οποία είχε πάνω της ξεραμένα υπολείμματα φαγητών και κοπράνων που στάνταρ δεν είχε προλάβει να τα αποβάλει στην πλησιέστερη τουαλέτα το τελευταίο καιρό!

    -Εγώ τη βλέπω κάθε μέρα! Μα κάθε μέρα! Λες και είμαι αναγκασμένος! Να ξυπνάω το πρωί με μια υπέροχη διάθεση, να ανοίγω το παντζούρι και να βλέπω αυτή! Να έχει βγει στο μπαλκόνι που δεν καλύπτει τίποτα μέσα στο καλοκαίρι, γυμνή να απλώσει τα ρούχα της! 80 πατημένα, ξενυχιασμένα μη σου πω, 85 κι ας φανώ κακός! Με ρυτίδες σε σημεία που απαγορεύεται να δεις σε μια γυναίκα ότι έχει! Ένα βυζί που κρεμόταν μέχρι τον αφαλό της, γιατί μάλλον το άλλο το είχε αφαιρέσει λόγο καρκίνου και το λέω αυτό γιατί φαινόταν η ραφή από σημείο σε σημείο! Ένα μαλλί γκρίζο μακρύ ατημέλητο λες και είχε ξεμείνει στα σέβεντις η μαντάμ να πέφτει και να καλύπτει το ρυτιδιασμένο της πρόσωπο θυμίζοντας τη χειρότερη γριά μάγισσα στο πιο φρικιαστικό θρίλερ που έβλεπες μικρός, και μετά έτρεχες έντρομος και κατουρημένος στη μαμά σου μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα για να χωθείς κάτω από την κουβέρτα, και όχι τίποτα άλλο μετά έβρισκε και πάτημα η άτιμη, “φάε όλο το φαγητό σου γιατί θα έρθει η μάγισσα να σε πάρει”! Ένα μάτι γκρι, σάπιο, τον λόγο δε τον ξέρω μη τον ρωτάς, και κάτι νύχια μακρυά καφέ σοκολατί, με λίγο από γκρι στις άκρες, από το κάπνισμα και τους μύκητες που έκτρεφε από τα μικράτα της! Αξύριστες μασχάλες με την τρίχα να πετάει σγουρή σε απόχρωση του μαύρου/γκρι και κάθε φορά που έκανε να απλώσει ένα ρούχο, το χαλαρό κρεμαστό δέρμα στα μπράτσα της έμοιαζε λες και η σκελετωμένη κοψιά της είχε κρεμάσει επάνω της ένα πετσί στην απόχρωση της ώχρας! Που να δεις τη κοιλιά της! Αφαλό δεν έβλεπες από τη ρυτίδα, είχε μαζέψει όλο το δέρμα προς τα μέσα από κάθε άκρη λες και έκανε πιέτες, να καταλήγει με μια ελαφρός, αμυδρή μύτη προς το τριχωτό της αιδοίο που είχε ανοίξει σαν μαραμένο πλην θεόξερο τριαντάφυλλο, απότιστο θέλω να πιστεύω! Γιατί αλλιώς ποιος άλλος θα μπορούσε στην ηλικία που είναι να την γαμ… ξερνάω… από τον τελευταίο καταυλισμό και δυο κωλομέρια που έκαναν σούρα στην προσπάθεια τους να απαγκιστρωθούν στη λεκάνη της γερόντισσας! Τώρα θα μου πεις καλά και εσύ κάθεσαι και τη βλέπεις να απλώνει τα ρούχα της κάθε φορά; Μια φορά το έκανα ο μαλάκας και η εικόνα καρφώθηκε στο μυαλό μου σαν το Πυθαγόρειο θεώρημα! Εντάξει τα πόδια δεν είχαν τίποτα το ιδιαίτερο, λεπτά, ξερακιανά, γεμάτα κιρσούς και μάλλον λίγη φλεβίτιδα!

    Το θέμα πιο είναι όμως αγαπητή μου; Ότι κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να ζήσει όπως αυτός ή αυτή θέλει μέχρι το τέλος της ζωής του! Αλλά στο τέλος η κάθε επιλογή, η κάθε πράξη, θα διαγραφεί επάνω του με τον τρόπο που αυτός άθελα του επέλεξε από την ώρα της γέννησης του!

    -Άδικη η ζωή ρε φίλε!

    -Άδικη δε θα πει τίποτα! Τελικά πως θες να αυτοκτονήσουμε; Πιστόλι ή κρεμάλα;

    -Που να φτιάχνω τώρα θηλιά! Πιάσε το magnum!

Βασίλης Χαντζής