Πρώην

 

    Τόσα έχω περάσει, έπρεπε να το ζήσω και αυτό; Δε μπορώ άλλο, άνθρωπος είμαι, θα λυγίσω, θα σπάσω, θα καταστραφώ. Πόσο ακόμα να αντέξω; Δεν έχω κοιμηθεί δύο μέρες τώρα. Κοίτα με, όχι κοίτα με… Έτσι ήμουν εγώ; Που με έβλεπαν όλοι και άλλαζαν πεζοδρόμιο; Εμένα; Που δε μπορούσε να μου την πει ο οποιοσδήποτε;

    Να 'μαι τώρα, κάθομαι μέσα στα μαύρα να τον βλέπω να παντρεύεται, εγώ στα μαύρα;… Που το μόνο μονόχρωμο που έχω σε ρούχο είναι ένα εμπριμέ μπλουζάκι από τα Bershka… Αλλά στέκομαι με τουπέ απέναντι του…"κράτα με μωρή θα πέσω…", φορώντας ένα υπέροχο μαύρο σύνολο Valentino, μαύρα γάντια με 40 βαθμούς υπό σκιά αλλά χέστηκα, σιγά μη τον αφήσω να δει την επιδερμίδα μου, ένα θαυμάσιο Brixton Piper Floppy Hat και τα Gucci γυαλιά μου, για να κρύψω τα παραφουσκωμένα από τα κλάματα μάτια μου…

    Αυτός εκεί, αέρινος μέσα στο μαύρο φτηνό σακάκι του, κρατώντας την ανθοδέσμη για την ανέραστη, να στέκεται στο κεφαλόσκαλο και να χαζεύει τη δύση του ηλίου, και εγώ να βουρκώνω, καθώς οι στιγμές που πέρασα μαζί του περνάγανε από μπροστά μου σα φτηνά φυλλάδια ενεχυροδανειστήριου που τα πήρε ο αέρας και χάθηκαν στο κενό… Όχι δε θα λυγίσω, κρατήσου στο ύψος σου και κοίτα τον μέσα από τα γυαλιά σου, πίσω από αυτό το μπλαζέ βλέμμα που μπάντα έλεγε πως λάτρευε…

    Κάθομαι και στρίβω το μαντίλι στο χέρι μου για να μη ξεσπάσω στη κολλητή μου, που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να με κάνει να νιώσω καλύτερα. Τι καλή που είναι, αν δεν είχα πάρει τα δύο Xanax από χτες θα την είχα χαστουκίσει… Μα να έρθει σε γάμο φορώντας μπλε φόρεμα με πράσινη φιστική γόβα; Στου Φλωρινιώτη πήγε;

    Πέντε χρόνια σχέσης και με χώρισε για τη χοντροκώλα. Με χώρισε για μια μούντζα που η κυτταρίτιδα της φωνάζει από το φεγγάρι… Χριστέ μου, έφτασε… Κοίτα το βλέμμα του αχάριστου, λάμπει… Λες και είδε τη Μonica Βellucci ο μικροτσούτσουνος…

    Θεέ μου, γιατί τη χειροκροτείτε όλοι; Ποια είναι αυτή; Τι καλύτερο από εμένα έχει η γαμψομύτα; Και τι νυφικό είναι αυτό; Την κουρτίνα της ξήλωσε; Που να σκοντάψει Παναγιά μου και τα υπέροχα κατάλευκα σειρέ της δόντια να σπάσουν στο σκαλοπάτι της εκκλησίας και να τα καταπιεί… Κοίτα κοίτα πως τον φιλάει η χαρχάλω, τα χείλη που φύλαγα εγώ μωρή; Μπα που να σου γυρίσει το μάτι και να το φτύσεις σα στραγάλι σμέρνα "άσε με και εσύ, ηρέμησε και ηρέμησε, δε φτάνει που με κάλεσε στο γάμο τους η ανοργασμικιά, θες να το βγάλω και στη μούγκα…" "Να ζήσετε να ζήσετε…" "Μη σώσετε…"

    Με κοιτάει με την άκρη του ματιού του, το χαίρεται ο μαλακοκαύλης, ξέρει πως πονάω και εκεί να το παίζει θερινός εραστής σε χειμώνα βαρύ… Δε θα σου πετάξω ρύζι ρε βλήμα, πέτρες θα σου πετάξω και στην γυναικούλα σου υδροχλωρικό οξύ… Που να σου πατήσει το πόδι Παναγία μου στο "η δε γυνή" και να σου πεταχτεί το νύχι από το δάχτυλο και να μπει στο μάτι του τραγόπαπα που σας παντρεύει… Και αυτό το φίδι ο κουμπάρος; Μου το έπαιζε και φίλος… Και "μαζί θα είστε μια ζωή", και "μου το είπε εμένα, εσένα αγαπάει", και όλο τέτοιες πίπες που τις κατάπινα το ζώων… "Ρίξε μου ένα φάσκελο μωρή."

    Σιγά μην ευχόμουν "να ζήσετε"… Το "και του χρόνου" μια χαρά ευχή ήταν. Την είδες πως έγινε; Σα να της τόνισες το ύψος της… Εγώ εκεί να την κοιτάω αφ' υψηλού και αυτή να περιμένει την ευχή από το στόμα μου. Πως δε της έριξα το ρόχαλο που φύλαγα από τη μέρα που πήρα το προσκλητήριο δε λέγεται. Το Xanax βλέπεις, και οι είκοσι καφέδες…

    Σε παρακαλώ πολύ στάσου στο υπέροχο 1,83 ύψος σου… Με αυτό κάνεις καριέρα…

    Είμαι και στο τραπέζι βλέπεις. Πρώτη μούρη στο καβούρι… Ο διασυρμός συνεχίζεται, αλλά δε θα γονατίσω, θα σαβουρώσω ότι θέλω, και κατά τις 2 θα φύγω με ψηλά το κεφάλι "εσύ θα έρθεις;" "ποτέ σου..."

    Αχ να και το ζευγαράκι της Αγίας Παρασκευής… Έβγαλε και το ας πούμε νυφικό της η άλλη, και έριξε επάνω της ένα ριχτάρι καναπέ…

    Δακρύζω από τον πάτο που έπιασα…

    Χορεύουν; Εγώ τον παρακάλαγα να χορέψουμε και πάντα μου έλεγε πως δε χορεύει… Κι εδώ έχει βάλει φωτιά στη πίστα ο Travolta… Και να έλεγα πως η άλλη ήταν η Thurman, ποιο πολύ σε Benny Hill κάνει. Κοίτα πως κουνάει το γοφό της η αρκούδα από τα πανηγύρια, θα τη λούσω με τη σαμπάνια… "Ωραίο το κεφτεδάκι…" "ε;"…

    "Θα τραγουδήσω."

    "Άσε με, θα τραγουδήσω…"

    "Το αγαπημένο του φυσικά, 2 πήγε η ώρα, τόση ώρα, μιλιά δεν έβγαλα."

    Έβγαλα τα υπέροχα γυαλιά μου, έκατσα μπροστά το μικρόφωνο, έσφιξα τη γροθιά μου και τους χάρισα το αγαπημένο του. Το "Bella Luna" του Jason Mraz.

    Χόρεψαν, την ώρα που τραγούδαγα το κέρατο μου. Ούτε αυτό δε σεβάστηκαν… Μέχρι να φύγω εξευτελισμός; Και τι χορός… Δύο αριστερά πόδια… Χαντακώθηκε το τραγούδι…

    Δε γαμιέται. Τελείωσε εξάλλου… Δε σου αξίζει ρε. Το καταλαβαίνεις; Δε σου αξίζει. Ποτέ δε σου άξιζε.

    "Να ζήσετε!"

    Ευτυχισμένοι τώρα θα δείξει…

    Άκου εκεί…

    Χώρισε εμένα…

    Για εκείνη…
    

    Εμένα;

    Εμένα…

    Ας γελάσω…

Βασίλης Χαντζής