Όπως τότε σαν και τώρα!

 

    Σε ένα δωμάτιο ξύπνησα. Στο ίδιο δωμάτιο που ξυπνάω χρόνια τώρα. Σε ένα δωμάτιο γεμάτο φωνές, γεμάτο φως, γεμάτο συναισθήματα, γεμάτο αναμνήσεις! 

    Ένα δωμάτιο γεμάτο από κορνίζες μια εποχής ξεθωριασμένης, μιας εποχής θαμπής, μιας εποχής ξεχασμένης. Γεμάτες με χαμόγελα και ξεγνοιασιά, όπως πρέπει να είναι και σε κάθε φωτογραφία. Φωτογραφίες από παλιές φιλίες, παλιούς έρωτες, παλιές αγάπες, παλιές βόλτες. Στιγμές που δεν γυρνούν και νομίζεις ότι ποτέ δε θα τις ζήσεις ξανά γιατί σου αξίζει μια ζωή θλιμμένη, βαρετή, άηχη, αγέλαστη, βαριά. 

    Το δωμάτιο μου! Ένα κρεβάτι και γύρω γύρω τοίχος χωρίς πόρτες διαφυγής. Να ξεφύγεις και να πας που; Τα χρόνια είναι εκεί, στα πρόσωπα που σε κοιτούν μέσα απ' τις φωτογραφίες που δε μπορείς πλέον να πληγώσεις, να βρίσεις, να προσβάλλεις και να θίξεις. Μάτια που σε κοιτούν μέσα στα μάτια, γεμάτα ζεστασιά και εσύ να μένεις εκεί να τις κοιτάς! 

    Φωτογραφίες.

    Ένα σώμα που είχε γεμίσει από στιγμές και πλέον μένει άδειο, στεγνό, μετέωρο, να κοιτά από ψηλά τον εαυτό του να επαναλαμβάνει τα ίδια ακριβώς βήματα, τα ίδια ακριβώς λάθη κάθε μέρα μέχρι να πέσει νεκρό. Νεκρές επιθυμίες, νεκρές αναζητήσεις, νεκρές αλήθειες. Να ζεις ένα μέλλον, μια ζωή εγωιστικά χωρίς να σε νοιάζει το «εγώ» του άλλου, γιατί ο ίσκιος του δικού σου του «εγώ» είναι πάντα πιο ψηλός. 

    Λέξεις.

    Λέξεις;

    Λέξεις.

    Τι νόημα έχουν οι λέξεις αν το λάθος έχει εδραιωθεί; Ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια σε αυτό το δωμάτιο με τις φωτογραφίες. Και κάπου εκεί προς το τέλος, η φωτογραφία με το σ’ αγαπώ. Μια φωτογραφία γεμάτη στιγμές, κάπου στο πάρκο, ή στο σινεμά, ή χαμένοι μες' τη θάλασσα… Επιθυμίες και λαχτάρες για ένα καλύτερο αύριο που αλλοιώθηκε από απαιτήσεις, απορίες και θυμούς. Ένα μέρος μέσα μας που μένει πάντα κενό για να γεμίσει από στιγμές, ένα μέρος μόνο και μόνο. 

    Και μετά μένει κενό, να πονά, να φωνάζει, να… 

    Και μετά φωτογραφίες, μια στοίβα από αναμνήσεις.

    Τι μένει μετά;

    Χώρος για αναμνήσεις. Τοίχους να έχεις να καρφώνεις. Μέσα σου! Εκεί που πάντα θα έχεις το κενό της ανάμνησης, το κενό της ελπίδας.

    Μια μέρα, πάλι θα πονέσω!

Βασίλης Χαντζής