Υποκρισία

Αγαπητέ Γιατρέ

    Ανοίγοντας το γράμμα μου, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την εξαιρετική δουλειά που κάνατε στα μάτια μου και για την τόση περιποίηση που τους δείξατε. Είναι συγκλονιστικό να υπάρχουν άνθρωποι σαν κι εσάς στις μέρες μας. Άνθρωποι που βλέπουν τους ασθενείς τους σαν ανθρώπους κι όχι σαν κάτι λιγότερο κι ομολογώ αυτό είναι κάτι το ξεχωριστό.

    Από την ώρα της γέννησής μου δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να φερθώ στους άλλους υποκριτικά. Ποτέ δεν υποκρίθηκα στη ζωή μου και το λαχταρούσα τόσο πολύ. Μια λαχτάρα που από επιθυμία, χρόνια με τα χρόνια γινόταν απωθημένο και κατέληγε σε εμμονή. Όσο κι αν προσπάθησα στη ζωή μου δεν υποκρίθηκα, όχι από επιλογή, την επιλογή την είχα, η φύση μου όμως μου το απαγόρευε. Θα μου επιτρέψετε να ομολογήσω ότι αν και κακώς, εγώ το έκανα, το χάρηκα μέχρι τέλους και δε το μετάνιωσα στιγμή. Σας μίλησα για υποκρισία, μια λέξη που ηχεί τόσο άσχημα στα αυτιά μας, αλλά μια πράξη που πολλές φορές χρειάζεται, γιατί οι άνθρωποι γιατρέ δεν είναι ανοιχτά βιβλία, πρέπει να μας διαβάσουν, να τους διαβάσουμε, να μάθουμε ο ένας τον άλλον, προσπαθήσουμε, να μαθαίνουμε, να δίνουμε ευκαιρίες γνώσης. Αν δείξουμε εξ' αρχής αυτό που είμαστε στον άλλον τότε θα βαρεθεί, θα φύγει, θα τον χάσουμε. Η πλήξη γιατρέ είναι προϊόν της δικής μας αντοχής και για το πώς μπορούμε εμείς να την ελέγξουμε. Είναι στη φύση μας να ψάχνουμε, να θέλουμε να μάθουμε, να θέλουμε κάθε μέρα να μαθαίνουμε τον άλλον κι από λίγο, να λέμε «να γιατί με ενδιαφέρει αυτό το άτομο». Εγώ όμως δεν ήμουν έτσι.

    Θα εκπλαγείτε αν σας πω ότι τα μάτια που αφαιρέσατε, δεν καταστράφηκαν από εκείνο το φρικτό «δυστύχημα» που είχα, αλλά τα κατέστρεψα μόνος μου. Πιστέψτε με θέλει πολύ θάρρος και αντοχή να ξέρεις ότι θα το κάνεις και πως θα απαλλαγείς απ' το μαρτύριο σου σύντομα. Πόνεσα γιατρέ ναι, πόνεσα και πόναγα όπως πόναγα και στο ιατρείο εκείνη την ημέρα που με έφεραν οι γονείς μου. Είπα πως δε το μετάνιωσα γιατρέ, γιατί είμαι επιτέλους ελεύθερος, ελεύθερος να ζήσω μια ζωή όπως πρέπει και όχι μέσα στη ντροπή και στο φόβο. Ξέρω τι θα ρωτήσετε και θα έχετε απόλυτο δίκιο να το ρωτήσετε, αλλά ναι προτιμώ το σκοτάδι παρά αυτό που έβλεπαν οι άλλοι σε εμένα. 

    Σε ένα κόσμο που τα αισθήματα και τα συναισθήματα έπαιρναν χρώμα στην ίριδα των ματιών μου, σε έναν κόσμο που τη στιγμή που θα σας έλεγα ότι τα μάτια μου τα έχασα στο ατύχημά, θα έπαιρναν το πράσινο χρώμα του ψεύδους, σε έναν κόσμο που τη στιγμή που θα έβλεπα ή θα μιλούσα στο άτομο με το οποίο ήμουν ερωτευμένος τα μάτια μου γίνονταν ροζ, σε ένα κόσμο που όταν θύμωνα γίνονταν κόκκινα, στεναχωριόμουν γίνονταν μωβ, ξαφνιαζόμουν γίνονταν μπλε, ηρεμούσα γαλάζια, αρρώσταινα κίτρινα και πόναγα γκρι. Τι έμενε για εμένα γιατρέ; Τι έμενε να δείξω στους έξω; Τη στιγμή που ήξεραν πριν από εμένα τι αισθανόμουν; Σε έναν κόσμο που δε μπορούσα να κρατήσω τίποτα για εμένα; Σε έναν κόσμο που με κοίταγε μες τα μάτια;

    Οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι για να ανακαλύπτουμε το κρυμμένο. Να εξερευνούμε. Να ψάχνουμε. Ενδόμυχα το βαριόμαστε το έτοιμο όσο και χαλαρωτικό αν ακούγεται. Πόσο συναρπαστικό είναι άραγε να ζω πλέον μια ζωή που θα πρέπει στο σκοτάδι να ψάχνω την πραγματική μορφή των πραγμάτων; Πόσο συναρπαστικό είναι να μην έχεις δεδομένο πλέον τίποτα; Πόσο συναρπαστικό είναι άραγε να μη σε ξέρουν; Πόσο συναρπαστικό είναι άραγε;

    Γεννήθηκα με μια κατάρα γιατρέ και εσείς καταφέρατε να με απαλλάξετε απ' τον πόνο μου. Έναν πόνο ψυχικό που έγινε σωματικός και που τώρα είναι παρελθόν. Επιτέλους έγινα και εγώ ένα βιβλίο που κρύβει μυστικά!

    Υ.Γ. Δεν περιμένω να πιστέψετε την ιστορία μου, αλλά είχα χρέος σαν άτομο που δεν έλεγε (αναγκασμένο μεν) ψέματα, να σας πω την όλη αλήθεια, έστω κι αργά! Να είστε πάντα καλά.

    Υ.Γ.2 Είμαι η μητέρα του Τάσου και η γυναίκα που τον βοήθησε να σας γράψει το γράμμα! Εγώ και ο πατέρας του, σας ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας για το καλό που κάνατε στο παιδί μας. Τουλάχιστον όσο σαδιστικό και αν φαίνεται, τώρα είναι πραγματικά χαρούμενος!

Με εκτίμηση

Αναστάσιος Καμαρίνης
Ευγενία Λαμπρινού-Καμαρίνη
Κοσμάς Καμαρίνης

Βασίλης Χαντζής