Ο γιος μου

    Είμαι στην ευγενή ηλικία των 48 ετών.

    Από τότε που με θυμάμαι, πάντα αγαπούσα τα παιδιά, πάντα ήθελα να κάνω δικά μου και πάντα ήθελα να τους δώσω όλη μου την αγάπη.

    Μεγάλωσα σε μία μικρή πόλη του και ως εκ τούτου πήρα πολύ αγάπη από τους δικούς μου και πόσο μάλλον έμαθα και να δίνω. Πήγα σχολείο, καλός μαθητής και τις περισσότερες φορές σημαιοφόρος. Οι γονείς μου πάντα υπερήφανοι για εμένα, δεν μπορώ να πω είχα και τις κατακτήσεις μου, όχι πως ήμουν κάποιος όμορφος αλλά είχα τύπο και οι κοπέλες το ξεχώριζαν αυτό σε εμένα, όμως επειδή πάντα μου άρεσε να έχω την αυτονομία μου και την ανεξαρτησία μου, με άφηναν. 

    

    Πήγα γυμνάσιο, λύκειο όπου πέρασα στο Νομικό Αθηνών. Το ίδιο βράδυ οι γονείς μου, μου έκαναν ένα τραπέζι προς τιμή μου, για τον κόπο μου να φτάσω εκεί που έφτασα και για τα ατελείωτα βράδια που ξαγρυπνούσα να διαβάζω για να πάρω τον πολυπόθητο βαθμό. Εκεί ήταν όλοι μου οι συγγενείς και γενικά οι άνθρωποι που αγάπαγα και αγαπάω. Την επόμενη κάλεσα όλους μου τους φίλους να το γιορτάσουμε σε ένα μπαράκι μιας και όλοι περάσαμε κάπου σε κάποια σχολή σε όλη την Ελλάδα και γιατί μετά το καλοκαίρι με τους περισσότερους δεν θα ξανά βλεπόμασταν. Η διασκέδαση τράβηξε μέχρι το πρωί και όλοι δώσαμε μια υπόσχεση να ξαναβρεθούμε του χρόνου. Το καλοκαίρι πέρασε και εγώ μαζί με άλλους 6 συμμαθητές μου τον Σωκράτη, την Ευανθία, την Μαρία, τον Δημήτρη, τον Χρήστο και τον Χρήστο πήγαμε Αθήνα. Η σχολή άρχισε, το διάβασμα ατελείωτο όπως και τα ξενύχτια πάνω από τα βιβλία και χρόνο πάλι δεν είχα ούτε να φτύσω. Το βράδυ δουλεία σε ένα μικρό μπαράκι και αυτό πραγματικά με ξεθέωνε, αλλά το είχα σκοπό θα γίνω ο καλύτερος και θα ορκιστώ. 

    Ο καιρός πέρασε όπως και εγώ με τιμές και δόξες, πρώτος στην ορκωμοσία παρακαλώ πολύ. Όσο για το αν συναντηθήκαμε όλοι οι συμμαθητές, δεν έγινε, γιατί αποστάσεις και κούραση δεν το επέτρεπαν. 

    Παράλληλα με τις σπουδές μου δεν ξέχασα την αγάπη μου για τα παιδιά και όσο για αυτό είχα φροντίσει, όσο και αν σας φαίνεται παράξενο το να γίνεσαι ανάδοχος παιδιού το οποίο δεν έχει γονείς είναι κάτι το αξιόλογο και τα παιδιά που βοηθάς μπορούν να δουν το μέλλον τους με άλλα μάτια. 

    Όταν άνοιξα τελικά το δικό μου γραφείο μετά από πραγματικά πολλά χρόνια υπομονής και άσκησης, αποφασίσαμε εγώ και η κοπέλα μου με την οποία συζούσαμε για 3 χρόνια, να παντρευτούμε. Ο γάμος έγινε στην πόλη μου, Κυριακή πρωί και πραγματικά ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής μου. Η Πράγα ήταν υπέροχη, ένας μήνας σαν κανονικό ζευγάρι. Εκεί συλλάβαμε και τον γιο μας, όπου εννέα μήνες μετά μας χαμογέλαγε και τον αγάπησα με όλη μου την καρδιά. Επιτέλους ο γιος μου, ο δικός μου γιος, το παιδί μου. Η Γιάννα δυστυχώς από μία επιπλοκή κατά τη γέννα, δεν τα κατάφερε. Πόνεσα και έκλαψα για την γυναίκα μου όσο δεν είχα κλάψει και πονέσει σε όλη μου τη ζωή.

    Το γραφείο μου μεταφέρθηκε στην μικρή μου πόλη και εγώ έμεινα στο πατρικό με τους γονείς μου και τον μικρό μου Γιάννη. Βλέπετε του έδωσα το όνομα της γυναίκας μου γιατί όσο και να ήθελα δεν μπορούσα να την ξεχάσω, για να σταματήσω να πονάω και να προχωρήσω μπροστά, ζούσε πλέον μέσα από τον Γιάννη. Οι πολλές ώρες εργασίας και ο φόρτος δεν μου επέτρεπαν να τον χαίρομαι όπως θα ήθελα, αλλά δεν έχανα ευκαιρία να του λέω και να του δείχνω πόσο τον αγαπούσα και νοιαζόμουν γι’ αυτόν σε κάθε ευκαιρία της ζωής μου. Έγινε ένα καλό παιδί, άξιο για φίλος, έξυπνο και προπαντός με έκανε κάθε μέρα υπερήφανο που είμαι πατέρας του, αν και δεν γνώρισε ποτέ του μητέρα, ποτέ δεν με πλήγωσε και πάντα με καταλάβαινε. Ο Γιάννης σήμερα στην ηλικία των 21 ετών μου δείχνει πως οι αξίες και τα ιδανικά δεν είναι κάτι εύκολο να δοθούν από γενιά σε γενιά, πρέπει να παλέψεις γι’ αυτά έστω και αν η μοίρα σε κάποιες φάσεις της ζωής σου σε έβαλε μόνο να μάχεσαι σε ένα κόσμο σκληρό και αδιάφορο. 

    Ξέρω πώς δεν θα ξανά αγαπήσω άλλη γυναίκα σαν την Γιάννα αλλά έχω τον γιο μου, το μέλλον μου είναι αυτός και η συνέχεια μου. Να η κληρονομιά μου, δεν σου ζητάω τίποτα να μου δώσεις απλά να ζήσεις την ζωή σου όσο καλύτερα μπορείς και εγώ θα είμαι πάντα δίπλα σου.

    Να είσαι πάντα καλά.

    Ο πατέρας σου.

Βασίλης Χαντζής