Βλέποντας

    

    Δεν πάει πολύς καιρός από το αυτοκινητιστικό δυστύχημα που είχα.

    Είμαι 26, και δεν έκλεινα ούτε χρόνο με το δίπλωμα που είχα, όχι πως ήμουν κακός οδηγός, με την πρώτη το πήρα και μάλιστα είμαι, δηλαδή ήμουν από τους λίγους προσεκτικούς οδηγούς.

    Ήταν χειμώνας και έξω έβρεχε, είχε αρκετό κρύο και οι δρόμοι είχαν παγώσει, εγώ δεν έτρεχα αλλά ήμουν βιαστικός για να προλάβω ένα φαρμακείο ανοιχτό. Κάτι πρέπει να είχα φάει και να με είχε πειράξει η αλλεργία μου. Καθώς οδηγούσα, σαν μη μου έφτανε η βροχή και ο πάγος πετάχτηκε μπροστά μου ένα σκυλί από το πουθενά, η στροφή για να το αποφύγω ήταν σωτήρια για το συμπαθέστατο τετράποδο αλλά όχι για εμένα, έχασα τον έλεγχο του αυτοκινήτου και έπεσα πάνω σε μία κολόνα μετά από αρκετές μανούβρες αποφυγής διερχόμενων. Από ό,τι μου είπαν στο νοσοκομείο μετά από δύο εβδομάδες που βρισκόμουν σε κόμμα, ότι χτύπησα άσχημα στο κεφάλι λόγο σφοδρής σύγκρουσης.

    Πενήντα ράμματα συνολικά μετά το χειρουργείο σε όλο το πάνω μέρος του σώματός μου. "Μα τόσα λίγα;" θα μου πείτε, και φυσικά ήταν πολύ λίγα ράμματα, αν ήμουν εγώ στη θέση τους θα έβαζα άλλα τόσα, αλλά αν βλέπατε πώς έγινε το αμάξι μου μετά το μπουμ «δόξα τον θεό που βγήκα ζωντανός».

    Το κείμενο που βλέπετε το έγραψε ένας φίλος μου, για τον οποίο έκανα αμάν και πως να τον αναφέρω μέσα εδώ, δυστυχώς δεν μπορώ να γράψω ακόμα γιατί δεν ξέρω να γράφω σε τυφλό σύστημα, το ατύχημα μου άφησε εκτός από ουλές, και τύφλωση. Όταν τράκαρα εκτοξεύτηκα και χτύπησα με φόρα στην κολόνα και ως εκ θαύματος σώθηκα μένοντας τυφλός για το υπόλοιπο της ζωής μου.

    Ένας χρόνος πέρασε και ακόμα το σκοτάδι είναι πυκνό και αποπνικτικό, μερικές φορές ξυπνάω και λέω θα δω, μα όχι. Ένας χρόνος χωρίς φως, ένας χρόνος μόνο με φωνές, ένας χρόνος και να μην μπορώ να δω τα αγαπημένα μου πρόσωπα, το χρώμα του ουρανού, τι ρούχα φοράω ή εμένα να μεγαλώνω.

    Οι πρώτοι μήνες ήταν άσχημοι, δεν έτρωγα, δεν έπινα, έκλαιγα, δεν κοιμόμουν, αρνιόμουν να μιλήσω στον οποιοδήποτε, αρνιόμουν να δεχτώ πως είχα χάσει το φως μου για μία βλακεία. Ώσπου το πήρα απόφαση, (δεν το δέχτηκα, δε συμβιβάστηκα, δεν ανάσανα, δεν είδα) μόνο το πήρα απόφαση, γιατί αν έμενα πίσω θα έχανα ακόμα περισσότερα. Έκανα ένα μεγάλο βήμα, που πραγματικά ήταν μεγάλο για εμένα, άρχισα να εμπιστεύομαι για να μπορώ να ντύνομαι, να περπατάω, να τρώω, να βλέπω μέσα από τους άλλους.

    Είναι καλοκαίρι και εγώ με τον φίλο μου από εδώ, θα πάμε για μπάνιο, αφού τελειώσουμε το γράψιμο φυσικά. Θέλω να πω πως είμαι τυφλός ναι, δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να συμβιβασθώ με το γεγονός αυτό, αλλά αν δεν είχα τους φίλους και τους συγγενείς μου να με στηρίζουν θα είχα λυγίσει.

    Και επειδή αρκετά είπα και πρέπει να φύγουμε, λέω πως ζω βλέποντας μέσα από εσάς, εσείς μου δίνετε εικόνα και δύναμη.

    Δεν ήξερα αν έπρεπε να γράψω και άλλα, αλλά δεν πιστεύω πως περισσότερες λεπτομέρειες θα έκαναν καλύτερη δουλειά από αυτά που ήδη σας έγραψα, δεν είμαι συγγραφέας και ούτε πιστεύω πως θα γίνω. 

Απλά ήθελα να μοιραστώ την ιστορία μου μαζί σας, δεν ξέρω γιατί το έκανα και δεν ξέρω αν θα το κάνατε αυτό για εμένα ποτέ, αλλά δεν έχει σημασία.

    Να είστε όλοι καλά και κοιτάτε γύρω σας, έχετε ένα υπέροχο χάρισμα.

Βασίλης Χαντζής