Ανεπάρκεια.

Ανεπάρκεια…

Ναι, νιώθω ανεπάρκεια…

Έτσι με αποκαλούν…

Ανεπαρκή…

Είμαι ανεπαρκής…

Σε ένα κόσμο χτισμένο από γυαλί…

Προσπαθώ και χτίζω το δικό μου το κλουβί…

Είμαι λίγος…

Νιώθω λίγος…

Θέλω να νιώθω λίγος…

Πάντα ήμουν λίγος…

Θα ζήσω ως λίγος…

Και θα πεθάνω λίγος…

Όλα γύρω μου ήρεμα…

Μα στο μυαλό μου τρικυμία…

Νέος ήμουνα μα έζησα σαν γέρος…

Γέρος δε πρόλαβα να φτάσω…

Αλλά θα ζήσω σα νεκρός…

Έχω φίλους…

Νεκρούς…

Ζουν στον αέρα…

Στις φλέβες…

Και στο αίμα…

Κοιτώ τριγύρω και όλα είναι θαμπά…

Θαμπά από τα δάκρυα…

Δάκρυα λησμονιάς…

Δεν αγαπώ…

Φθονώ…

Φθονώ αυτούς που τολμούν να πονούν…

Πονούν γιατί αγαπούν…

Αγαπούν για να πονέσουν…

Απαξιώ…

Σε έναν κόσμο που δε προσφέρει τίποτα…

Σε εμένα…

Σε έναν κόσμο που κοιτά το έξω…

Του εμένα…

Σε έναν κόσμο που δεν έχει χρόνο…

Για εμένα…

Σε έναν κόσμο που όλο παίρνει…

Από εμένα…

Εγώ;..

Πάει καιρός που μίλησα κάπου…

Έχω ξεχάσει πως είναι να μιλάς…

Έχω ξεχάσει πως είναι να ακουμπάς…

Έχω ξεχάσει πως είναι να ακούς…

Έχω ξεχάσει εμένα…

Είμαι ανεπαρκής…

Προσπάθησα να γίνω ένα…

Ένα με τη μάζα…

Απέτυχα…

Συνεχείς αποτυχίες…

Ένας Γολγοθάς, για μια ικανοποίηση…

Που ποτέ δεν ήρθε…

Μα να…

Το σήμερα…

Μια σπίθα…

Μια μορφή πίσω από το τζάμι…

Το τζάμι του δικού μου κόσμου…

Μια ζέστη…

Νιώθω;

Τι είναι αυτό;

Άπλωσα το χέρι…

Καμιά ελπίδα…

Ανεπαρκής…

Τίποτα καινούργιο…

Σάρκα…

Αίμα…

Και οστά…

Λίγο πριν το τέλος…

Γιορτές…

Μοναξιά…

Σκέψεις…

Ιδέες…

Δημιουργία…

Θλιμμένο τοπίο…

Παραιτούμαι…

Εδώ…

Με άκουσε κανείς;…

Παραιτούμαι…

Κανείς…

Πόσο πόνο άραγε…

Πόσο πόνο βάσταξε…

Βάσταζε…

Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ…

Για χάρη της δικής του…

Ανεπάρκειας…

Αντίο.

Βασίλης Χαντζής