Σχώρα με!

        

        Δε θέλω να μιλήσω για εμένα. Δε θέλω να μιλήσω γενικά. Άσε με ήσυχη Κοσμά. Το παιδί μου έχασα κι εσύ μου λες να ηρεμήσω; Tη χάσαμε Κοσμά! Τη χάσαμε! Κι εσύ; Εγώ… Έχασα βλέπεις το νόημα για ζωή. Ποιος θα μιλήσει για την Ευαγγελία; Την Εύα μου. Τη ζωή μου. Τη Λία των παιδικών της φίλων. Το παιδί μου. Τη ψυχή μου. Το ίδιο μου το αίμα. Ποιος; Ποιος θα αναφερθεί ξανά στο άτομο της; Ποιος Κοσμά;

        Κουράστηκα Κοσμά! Δύο βδομάδες έχει που έχεις φύγει σπλάχνο μου κι εγώ έχω κάνει το μνήμα σου δεύτερό μου σπίτι. Δεν έχω σπίτι πια ζωή μου. Χάθηκε το νόημα των λέξεων. Το νόημα της ίδιας της ζωής. Στα μαύρα ντύθηκε το σπίτι μας ψυχή μου. Μαζί σου πήρες όλες της χαρές του κόσμου σπλάχνο μου. Όλα τα χρώματα χαθήκαν. Όλοι οι ήχοι σβήσαν. Τα χαμόγελα αλλά και η ελπίδα για ένα αύριο δεν υπάρχουν πια. Τι να το κάνω το αύριο παιδί μου αν δεν έχω ένα αύριο πλάι στο δικό σου το πλευρό; 

        Εγώ έπρεπε να φύγω πρώτη. Ήμουν έτοιμη γι' αυτό. Έτσι είναι το σωστό. Έτσι πρέπει! Πρέπει… Ποιος ορίζει τα πρέπει; Η μοίρα; Εμείς; Η συνήθεια; Έχασα ό,τι πιο πολύτιμο είχα μέσα από τα ίδια μου τα χέρια και να που πρέπει να μιλήσω γι' αυτό. Τι να πω; Τι πρέπει να πω; Ανάσες ξοδεύω αγάπη μου! Και η τελευταία δεν έρχεται ποτέ. Ζω για να σηκώνω έναν Γολγοθά πόνου για μια απουσία που πρέπει να γίνει συνήθεια. Συνήθεια τη απώλεια σου παιδί μου; Παιδί μου! Να πρέπει να μάθω απ' την αρχή να χαμογελώ; Να ζω; Πως να ζω χωρίς καρδιά μωρό μου; Ζουν οι νεκροί παιδί μου; Γιατί να ζω εγώ; Γιατί αγάπη μου; Αγάπη μου! Ψυχή μου! Σπλάχνο μου! Πως τολμώ και αναπνέω. Πως τολμώ να ανοίγω τα μάτια όσο εσύ δεν υπάρχεις πια; Πως τολμώ εγώ να το δέχομαι; Συγχώρα με παιδί μου. Συγχώρα με που δε μπορώ να πάρω πίσω όλα από όσα έγιναν εκείνη την ημέρα και να ήμουν εγώ στη θέση σου για να μπορείς ζεις εσύ. Να βλέπεις ανατολές. Να ζήσεις τον έρωτα. Την αγάπη. Αγκαλιές. Χαμόγελα. Να μπορείς να γνωρίσεις ανθρώπους. Να φθαρεί το κορμί σου και να γύρει στο χώμα. Λάθος! Όχι! Όλα ήταν λάθος. Λάθος!

        Ακόμα μοσχοβολάει το μαξιλάρι σου παιδί μου. Ακόμα το κρεβάτι σου είναι όπως το άφησες. Παπούτσια σου πεταμένα στο πάτωμα, ρούχα κουβάρι στην καρέκλα και η εργασία σου μισοτελειωμένη πάνω στο γραφείο. Στην αρχή της εφηβείας σου μας άφησες φως μου με τον πιο άγριο τρόπο λες και κάποιος σε τράβηξε απ' το μονοπάτι σου για να περπατάς αιωνίως σε ένα ζευγάρι ράγες που δεν έχουν τελειωμό. Άλλος διάλεξε για εσένα ψυχή μου τη δική σου μοίρα και τη μοίρα να αλλάξω δύναμη δεν έχω. 

        Δε θα ξαναμιλήσω μωρό μου στο ορκίζομαι. Δε μου αξίζει να ζω χαρές και τον εαυτό μου να σκορπώ στον κόσμο τούτο τον κενό χωρίς εσένα στο πλευρό μου. Συγχώρα με! Συγχώρα με! Συγχώρα με άγγελε μου που ήμουν αδύναμη να σε κρατήσω. Σκάβω ασυναίσθητα το χώμα στο νωπό σου μνήμα με τα δάχτυλα μου καθώς προσπαθώ να δεχτώ το που είμαι και σε ποιον μιλώ. Τρέμω ψυχή μου στην ιδέα πως θα ξεχάσω τη φωνή σου. Πως δε θα σε δω να μεγαλώνεις. Πως δε θα μου ξαναβάλεις τις φωνές. Πως δε θα με αγκαλιάσεις ξανά. Πως δε θα μου κλείσεις την πόρτα του δωματίου σου στα μούτρα. Τρέμω πως θα ξεχάσω τη μυρωδιά σου. Και θλίβομαι που δε θα σε δω να χτίζεις ένα μέλλον για εσένα και τους άλλους. Συγχώρα με ψυχή μου που σε έφερα σε έναν κόσμο έτσι ώστε να πεθάνεις και να ζω εγώ. Σχώρα με!

        Δε μπορώ Κοσμά! Άσε με! Μη με αγγίζεις! Περνά ο καιρός ψυχή μου… Σε λίγες μέρες 25η Μαρτίου… Θεέ μου. Πόσες γιορτές. Πόσα γενέθλια χωρίς εσένα φως μου. Μαύρες ντύθηκαν η μέρες μας ψυχή μου. Μαύρες. Με ακούς που ουρλιάζω ψυχή μου; Ψυχή μου που είσαι να σε πάρω αγκαλιά; Που είσαι αγάπη μου; Φύγε Κοσμά! Άσε με! Πως μπορείς και είσαι ήρεμος Κοσμά; Πως; Χάσαμε την κόρη μας Κοσμά! ΛΙΑΑΑΑ! Αγάπη μου! Ψυχή μου! Έρχονται γιορτές αγάπη μου! Καλοκαίρια! Που είσαι πνοή μου; Άφησε με Κοσμά! Δε μπορώ! Δε βαστώ άλλο! Λαχάνιασα! Θέλω να πεθάνω Κοσμά! Θέλω να πεθάνω! Θέλω να…

Βασίλης Χαντζής