Σουρεαλισμός

 

    Η κόρη μου γεννήθηκε τυφλή, όχι δε γεννήθηκε τυφλή, γεννήθηκε χωρίς μάτια δε ξέρω, γενετική ανωμαλία μου το είπαν, ούτε σχισμές στο σημείο που τα μάτια έπρεπε να είναι, ούτε βλέφαρα, βλεφαρίδες τίποτα! Ένα κενό σημείο, ενιαίο κούτελο με μύτη! Ούτε το κρανίο της δεν είχε σχηματίσει υποδοχές για τα μάτια, η κόρη μου είχε γεννηθεί με ένα κούτελο δέκα εκατοστών, πρόσωπο-κρανίο σημειώσατε χ!

    Ομολογώ πως η ζωή δεν της είχε φερθεί καλά από τη στιγμή που γεννήθηκε μέχρι και που «έφυγε» τριάντα χρόνια μετά! Τριάντα χρόνια συνεχούς μαρτυρίου που δεν έλεγαν να τελειώσουν ούτε για μια στιγμή!

    Στα πέντε της έχασε την ακοή της, πλήρως, και κανένας ήχος δεν πέρασε ξανά από τα αυτιά της καθώς τα έχασε ένα βράδυ που κοιμόταν. Θα με ρωτήσετε, «τι εννοείς τα έχασε»; Τα έχασε. Τα έχασε πως να το πω, ξύπνησε και στο κεφάλι αυτιά δεν είχε! Σα να μην υπήρξαν ποτέ, καθόλου αυτιά, μόνο δέρμα, πάλι ξανά γιατροί! «Δεν το έχουμε ξαναδεί αυτό» είπαν! Ούτε υποδοχές για το αυτί στο κρανίο! Επομένως θα έπρεπε να είχε ζαλάδες, ανακατωσούρες, έλλειψη ισορροπίας και να μη μπορεί να σταθεί όρθια! Τίποτα! Ούτε ένα δάκρυ, τι δάκρυ που μάτια δεν είχε, αλλά αυτή έκανε σα να μην είχε ποτέ αυτιά, σα να μην της έλειπαν καν τα αυτιά!

    Στα δέκα της έχασε τα μαλλιά της! Χριστέ μου, νομίζαμε πως είχε κάποια ασθένεια, γιατί δεν είχε χάσει μόνο τα μαλλιά της αλλά και όλες της τις τρίχες! Πουθενά. Δράμι τρίχας! Θα μου πεις στα δέκα σιγά τις τρίχες που έχουν τα παιδιά. Η κόρη μου όμως δεν είχε καν πόρους για τρίχες. Είχαν εξαφανιστεί εντελώς! Τι σκατά μεταλλαγμένο ήταν; Αλλά όχι, θα γινόταν πολύ χειρότερο!

    Τώρα ξέραμε και περιμέναμε, περιμέναμε από που θα μας έρθει, γιατί το ποτέ το ξέραμε, κάθε πέντε χρόνια, και στα δεκαπέντε της ξύπνησε χωρίς μύτη, πουθενά η μύτη, «πως θα κοιμάται τώρα; Θα πνιγεί, θα σκάσει» αλλά τίποτα, κοιμόταν λες κι δεν είχε ποτέ της μύτη! Γαμώτο και είχε ωραία μύτη… Φυσικά απ' το σπίτι δεν έβγαινε χωρίς μπούρκα, εμείς να έχουμε πέσει σε κατάθλιψη, και η Φρίντα να ζει "φυσιολογικά" λες και δεν έτρεχε κάστανο! Μα τω θεώ αν δε με κράταγε ο Στέργιος θα την πλάκωνα στις σφαλιάρες να ξυπνήσει! «Ξυπνά μωρή, δεν έχεις μάτια, αυτιά, τρίχες, και τώρα μύτη»! Σε πέντε χρόνια τι θα της λείπει; Το κεφάλι; Κάντε εικόνα την κόρη μου με ένα κεφάλι και μόνο ένα στόμα… Ένα ολοστρόγγυλο κεφάλι, χωρίς πόρους, καθαρό, γυαλιστερό, με μόνο ένα στόμα!

    Είκοσι πλέον και δε μας κάνει καμία αίσθηση η αλλαγή της. Πρωί πρωί ήρθε και θρονιάστηκε στον καναπέ απέναντί μας, μια ντυμένη κούκλα βιτρίνας χωρίς πρόσωπο να κάθεται να μας κοιτά με μάτια που δεν είχε κι εμείς να φτύνουμε τον καφέ από τη μύτη! Χωρίς μάτια, χωρίς μαλλιά, χωρίς μύτη, αυτιά, και τώρα στόμα! Μας κοίταγε; Δε ξέρω. Περπάταγε στο σπίτι σαν το φάντασμα κι εμείς να έχουμε φρικάρει! Δεν έβγαινε από το σπίτι. Αλλά και να έβγαινε, να πήγαινε που; Αυτή δεν ήταν η κόρη μου, όχι, δεν είχα συναισθήματα γι’ αυτό το πράγμα! Το μόνο που μου προσέφερε ήταν τρόμο και απάθεια. Δεν κοιμόταν πλέον, απλά περπατούσε στο σπίτι σαν αερικό. Σηκωνόμουν το βράδυ να κατουρήσω και τα έκανα επάνω μου καθώς η Φρίντα θα ήταν στο σαλόνι μέσα στα σκοτάδια ακίνητη κι εγώ να κατεβάζω Παναγίες!

    Και έτσι έμεινε, ακίνητη! Στην περίοδο αυτή των πέντε χρόνων το δέρμα της γινόταν όλο και πιο σκληρό, γυαλιστερό, δεν ίδρωνε, και η Φρίντα με τον καιρό περπάταγε και λιγότερο, μέχρι που όταν ο πεντάχρονος κύκλος έκλεισε, έμεινε ακίνητη μπροστά από τη μπαλκονόπορτα του σπιτιού μας μια για πάντα!

    Πλέον δέκα χρόνια μετά, περνάω με την πεντάχρονη κόρη μου σχεδόν κάθε μέρα μπροστά από τη βιτρίνα ενός καταστήματος με είδη ρουχισμού και στέκομαι για πέντε λεπτά να χαζέψω την μου κόρη τη Φρίντα να στέκει εκεί ακίνητη, αγέρωχη και όμορφη!

    Όπως ακριβώς είχε γεννηθεί!

Βασίλης Χαντζής