Έρωτας είναι θαρρώ.

 

    Μου έλεγαν πως ήταν λάθος λες και εγώ δεν είχα αυτογνωσία, λες και εγώ δεν ήξερα τι συμβαίνει γύρω μου, δεν είχα μάτια, δεν είχα μυαλό, δεν είχα αίσθηση των πραγμάτων. Αλλά να, ήμουν ερωτευμένη, και όλοι αμέσως να το πάρουν για έγκλημα και να με δείχνουν με το δάχτυλο λες και τους σκότωσα τη μάνα, το πατέρα ή ακόμα χειρότερα το σκύλο τους τον Ριρί.

    Ερωτευμένη ήμουν γαμώ, ερωτευμένη! Τι και αν ήμουν μεγαλύτερη του, τι και αν τον πέρναγα είκοσι έξι χρόνια, τι και αν ήμουν καθηγήτρια του, τι και αν ήταν ενάντια στους κανόνες και θεσμούς; Ο έρωτας δεν τα κοιτάει αυτά.

    Θυμάμαι την πρώτη μέρα που ήρθε στο σχολείο, εγώ τον είχα από τη Δευτέρα λυκείου στην ιστορία, μπήκε στη τάξη με ένα σκισμένο μαύρο τζιν, ένα γκρι φούτερ, και μαύρο σκουφάκι που έκρυβε τα ξανθά μαλλιά του που ταίριαζαν απόλυτα με τα καταγάλανα μάτια του, αχ τι μάτια κι αυτά.

    Εντάξει στόκος το παιδί στο μάθημα αλλά τι να έκανα που ήταν κούκλος… Μπήκε και κάθισε στην τρίτη σειρά πίσω πίσω με την Αλεξανδροπούλου και εγώ αμέσως τον έφερα μπροστά με τον Ιωσηφίδη να τον έχω και να τον θαυμάζω.

    Δυο δυο τις έπαιρνε τις απουσίες από εμένα που φυσικά μετά τους τις έσβηνα. Πως μπορούσα να τιμωρήσω ένα τέτοιο πλάσμα; Να μην κάπνιζε κιόλας…

    Και μια γλώσσα… Κάτι χείλη… Όχι ας επιστρέψουμε στη γλώσσα, πέντε μέτρα, έτσι και του έριχνες άκυρο δε σε γλίτωνε ούτε ο Βελουχιώτης, όχι πως ήξερε ποιος ήταν, 1940 και 1821 γιορτάζουμε τη μέρα που δεν έχουμε σχολείο… Είχε και ένα χιούμορ μα ένα χιούμορ, και ένα γέλιο να τον κοιτάς και να λιώνεις!

    Πρόεδρος δεκαπενταμελούς και ψυχή της παρέας, με ένα τσούρμο φίλους στο κατόπι και οι κοπέλες να πέφτουν στο διάβα του η μία μετά την άλλη και εμένα να με τρώει η ζήλια για κάτι που δεν είχα και για κάτι που μάλλον ποτέ δε θα αποκτούσα.

    Κοίτα πως είσαι, σαράντα δύο στα σαράντα τρία χρονών γυναίκα να διδάσκει με ταγιέρ ιστοριούλα, με ένα βυζί σε πτώση, και βρακί Μινέρβα μέχρι τον αφαλό να με κρατεί ζεστή και να μαζεύει τις περιττές πατσές που ξέφευγαν από δω και από 'κει. Χωρισμένη πέντε χρόνια και από σεξ ανάμνηση παλιά στο συρτάρι το κλειστό και αυτός να ξεπετάει τη μία μετά την άλλη, πως θα μπορούσε ένα παιδί σαν κι εκείνο να γυρίσει να κοιτάξει εμένα;

    Και να που στην ονομαστική μου εορτή πάνω στο γραφείο μου ένα δώρο με μια ευχετήρια κάρτα. «Χρόνια σας πολλά κυρία. Β.Χ.» Ο καλός μου ο Βαλέριος, έκανε με ένα τόσο δα δωράκι τη παγωμένη μου να καρδιά να λιώσει και να βάλω τα κλάματα μπροστά σε δεκαπέντε παιδιά που με κοίταγαν με μια απορία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους και αυτός εκεί να με κοιτάει και να κρυφογελάει.

    Μη σας τα πολυλογώ έτσι ξεκίνησε ο έρωτας μας που κράτησε πέντε μήνες, πέντε ονειρικούς μήνες στα Χανιά Κρήτης, εγώ και αυτός, αυτός και εγώ να μπαινοβγαίνουμε παράνομα σπίτι μου και να περνάμε ώρες μαζί, εγώ να χαϊδεύω το απαλό νεανικό κορμί του και αυτός να περνάει κατά μήκος του γυναικείου μου κορμιού με τη γλώσσα του και να αναριγώ από ηδονή, έως ότου έφτανε η στιγμή που θα με έκανε δική του και θα τον ένιωθα μέσα μου καθώς η ερεθισμένη φύση του εισερχόταν μέσα στη δική μου υγρή και από καιρό ξεχασμένη.

    Έκανα όνειρα μαζί του, με αυτόν, γι’ αυτόν και αυτός να κάνει τα δικά του, να με ξεχνάει, να μη με παίρνει τηλέφωνα, να βγαίνει έξω χωρίς να με υπολογίζει, και εγώ να κάθομαι εκεί να περιμένω πότε θα τον δω. Να μην εκτιμάει τίποτα, να του δίνω τα πάντα, να προσπαθώ να τον κάνω καλύτερο στην ιστορία και αυτός να σκέφτεται πότε θα κάναμε σεξ, πότε θα τρώγαμε, πότε θα βλέπαμε τηλεόραση και εγώ να συγχίζομαι και να τσακωνόμαστε.

    Μέχρι που έφτασε η μέρα που κάπου κάπως έμαθαν πως εγώ και ο Βαλέριος την πήζαμε τη γιαούρτη κρυφά στο σπίτι μου και μου πέρασαν κάτι ωραιότατα ατσάλινα υποαλλεργικά βραχιολάκια και με οδήγησαν στις γυναικείες φυλακές μέχρις ότου ενηλικιωνόταν.

    Έφταιξα το ομολογώ, το ξέρω. Αλλά δε μετανιώνω για τίποτα. Εξάλλου σιγά, ούτε εφορία θα πληρώνω ούτε έξοδα θα έχω, ούτε τίποτα, ένας χρόνος και κάτι μήνες είναι θα περάσουν, και όταν βγω θα μεγαλώσω το παιδί μου μαζί με τον άντρα μου.

Τον Βαλέριο.

Τον πατέρα του.

Βασίλης Χαντζής