Λιβ του Ντάι

 

    Με ρώτησε, "θες να μάθεις πως θα πεθάνεις ή πότε θα πεθάνεις;"

    Ομολογώ ότι με δελέασε να μάθω το πως, έτσι ώστε να μου δινόταν η επιλογή του να το αποφύγω.

    Έτσι απάιτησα να μάθω το πως.
    "Θα πεθάνεις από αμάξι…" είπε!
 

    Έτσι, γύρισα σπίτι, απ' το πεζοδρόμιο φυσικά, κοιτώντας πάντα δύο φορές το δρόμο για να τον διασχίσω και πάντα τον πέρναγα βολίδα, πήρα το μετρό, άλλαξα σε ηλεκτρικό, κι έπειτα σφαίρα για το διαμέρισμα μου... 

    Είχα λαχανιάσει από το τρέξιμο, και έτσι στάθηκα στη γωνία του ασανσέρ όσο σκεφτόμουν με ηρεμία τους τρόπους με τους οποίους θα ζούσα τη καθημερινότητα μου μακριά από αμάξια...

    Έψαχνα να βρω τα κλειδιά στην τσέπη μου και μέσα στον πανικό μου όταν τα βρήκα, μου έπεσαν στο χαλάκι. Καθώς ξεκλείδωνα μου τηλεφώνησε η αδερφή μου για να με ενημερώσει ότι είχε πάρει τον ανιψιό μου και είχαν φύγει, και πως είχαν περάσει υπέροχα το διήμερο που είχαν έρθει να με επισκεφτούν, αλλά δε μπορούσαν να περιμένουν να γυρίσω γιατί θα έχαναν το λεωφορείο. Πριν προλάβω να την χαιρετήσω μια απότομη σιωπή έπεσε στη γραμμή, κάνοντας την αδερφή μου να ανησυχήσει και να καλέσει την αστυνομία...
 

    Λίγες ώρες μετά όταν έσπασαν την πόρτα του διαμερίσματος μου, με βρήκαν στο πάτωμα. Στη μύτη και τα αυτιά είχε ξεραμένο αίμα και τα μάτια μου κοίταγαν το κενό καθώς ο σβέρκος μου είχε θρυμματιστεί στη γωνία της κουζίνας, όταν πάτησα ένα αμαξάκι του ανιψιού μου και έχασα την ισορροπία μου. Ευτυχώς να λέτε που ο θάνατος ήταν ακαριαίος και δεν ένιωσα τίποτα.

    Με ρώτησε, "θες να μάθεις πως θα πεθάνεις ή πότε θα πεθάνεις;"

    Ομολογώ ότι με δελέασε να μάθω το πότε, έτσι ώστε να μου δινόταν η επιλογή να ζήσω όσο καλύτερα μπορούσα μέχρι τότε.

    Έτσι απαίτησα να μάθω το πότε.
    "Θα πεθάνεις στο 2036…" είπε!

    Έτσι, γύρισα σπίτι, μέσα στη χαρά γιατί τουλάχιστον είχα χρόνο μπροστά μου να ζήσω, ώρες, μέρες, εβδομάδες, μήνες, χρόνια. Στιγμές που έπρεπε να κάτσω κάτω και να τις γράψω, έτσι ώστε να μη ξεχάσω καμία, και να τις ζήσω όλες. Να κάνω αυτό που λένε ένα "bucket list".
 

    Θα γύρισα σπίτι με το αμάξι όσο πιο γρήγορα μπορούσα, θα ανέβαινα στο διαμέρισμα μου, θα πετούσα το μπουφάν σε μια καρέκλα, θα έπερνα χαρτί και μολύβι, και θα καθόμουν στο γραφείο μου. Θα έγραφα, θα έγραφα και θα έγραφα…
 

    Μου πήρε γύρω στο τρίωρο να σκεφτώ μια λίστα της προκοπής με πράγματα που θα ήθελα να κάνω μέχρι να πεθάνω, και δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι παράλληλα έκλαιγα γιατί το υποσυνείδητο μου με ειδοποιούσε ότι ο χρόνος μου σε λίγα χρόνια τελειώνει και πως εγώ θα έπρεπε να το καταλάβω…
 

    Άνοιξα το ραδιόφωνο και το έβαλα να παίζει χαμηλόφωνα, χαμήλωσα τα φώτα και μέσα στη θλίψη μου αποκοιμήθηκα...
 

    Στις 20:36 θα χτύπαγα ένα αυτοκίνητο από το αντίθετο ρεύμα και εγώ θα εκτοξευόμουν από το παρμπρίζ του δικού μου και θα συνέθλιβα το κεφάλι μου στην άσφαλτο.
 

    Το αμάξι δεν είχε μεγάλη βλάβη, το λάθος ήταν όλο δικό μου. Είχα αποκοιμηθεί βλέπεις στο τιμόνι, ενώ παράλληλα έπαιζε μουσική στο love radio στους 97,5!

Βασίλης Χαντζής