Γιατί;

 Ποτέ μου δε μπόρεσα να καταλάβω την έννοια της αγάπης.

Της αγάπης ε! Αυτής καθαυτής.

Τον όρο της.

Την ουσία και το νόημα.

Του τι σου προσφέρει.

Πως παράγεται και πως αυξάνεται.

Πως μεταφέρεται και πως μαθαίνεται.

Πως αισθάνεται και πως μεταφράζεται.

Τι κερδίζεις και τι χάνεις.

Ποτέ!

Έβλεπα γονείς.

Παιδιά και συγγενείς.

Παιδιά που μεγάλωσαν.

Που μεγάλωσαν κι αγάπησαν.

Έτσι έλεγαν τουλάχιστον.

Ανθρώπους που φύγαν.

Ανθρώπους που μείναν.

Να μετρούν χρόνια.

Κι εγώ πλάι τους να μετρώ μαζί.

Γιατί έμεναν μαζί;

Τι τους έδενε;

Γιατί η μαμά μου θέλει ακόμα τον μπαμπά μου τι στιγμή που αυτός μέρα με τη μέρα αλλάζει; Μεγαλώνει κι "αγριεύει".

Γιατί ο μπαμπάς μου θέλει ακόμα τη μαμά μου ενώ το σώμα της με την πάροδο γερνάει και μαραίνεται μαζί με τα γκρίζα της μαλλιά και τα τραχιά της χέρια;

Γιατί ο παππούς μου συνεχίζει να περιποιείται τη γιαγιά μου όντας κατάκοιτη στο κρεβάτι εδώ και πέντε χρόνια; Να την πλένει. Να την ξεσκατίζει. Να την καθαρίζει. Να την ταΐζει. Να την ντύνει και βόλτα να τη βγάζει;

Γιατί η γιαγιά μου ανάβει τα καντήλια στο μνήμα των νεκρών της των γονιών;

Γιατί τα δάκρυα της δεν έχουν τέλος και συνέχεια κυλούν;

Γιατί ο θείος μου δεν παντρεύτηκε ποτέ ύστερα από δεκαπέντε χρόνια του χαμού της θείας μου;

Γιατί η αδερφή μου συγχώρησε τη σύντροφό της μετά από εκείνο το ατόπημα με τη συνάδελφό της στη δουλειά;

Γιατί νιώθω γεμάτος, πλήρης και χαρούμενος όταν το χέρι μου περνά μέσα από το παχύ και πλούσιο τρίχωμα του σκύλου μου; Τι μου προσφέρει η παρουσία του; Η αίσθηση του κορμιού μου όταν τον παίρνει αγκαλιά. Το γλείψιμο στη μούρη μου ενώ πριν λίγο έγλειφε τ’ αρχίδια του. 

Γιατί χαμογελώ;

Γιατί αυτός κουνάει την ουρά;

Γιατί οι γονείς μου τώρα στα εξήντα είναι ακόμα μαζί από τα είκοσι τους;

Γιατί η θεία μου μαγειρεύει κάθε μέρα για μια οικογένεια δώδεκα ατόμων δίχως να αγανακτεί, να φωνάζει, να παραπονιέται και να καταριέται;

Γιατί κλάψαμε όλοι όταν πέθανε η ανιψιά μου σε εκείνο το ψυχρό, λευκό δωμάτιο σε εκείνο το νοσοκομείο;

Γιατί μιλάμε ύστερα από τόσο χρόνια για εκείνη κι ακόμα κλαίμε;

Γιατί η ξαδέρφη μου μετανάστεψε για την καρδιά ενός άντρα;

Γιατί ο ξάδερφος μου βρήκε λέει την αγάπη στο πρόσωπο μιας εύσωμης κοπέλας ενώ αυτός είναι γυμνασμένος; Κρύβεται άραγε κι εκεί η αγάπη;

Στο διαφορετικό;

Γιατί όποτε μας βλέπουν οι γονείς μας τα μάτια τους αστράφτουν;

Γιατί τα παιδιά είναι χαρά;

Γιατί τα πάντα γι’ αυτά;

Γιατί η αγάπη είναι τυφλή;

Γιατί η αγάπη δεν έχει πρόσωπο, φύλο, ώρα και στιγμή;

Γιατί οι μνήμες μας πονούν;

Γιατί μου λείπει;

Γιατί πονώ στην απουσία;

Γιατί;

Γιατί υπάρχουν οι αγκαλιές;

Γιατί ανάβουνε φωτιές;

Γιατί φτιάχνουμε στιγμές;

Γιατί ονειρευόμαστε;

Αγάπη;

Τι είναι αγάπη και τι ανάγκη για αγάπη;

Γιατί φροντίζουμε κορμιά;

Γιατί μένουμε ενώ μπορούμε να φύγουμε;

Γιατί πονά ο χωρισμός;

Γιατί υπάρχουν άλμπουμ;

Γιατί φίλοι στηρίζουν φίλους;

Γιατί λέμε καληνύχτα;

Γιατί καλούμε σε γιορτές;

Γιατί σχέδια πραγματώνουν άνθρωποι που ενώνουν;

Γιατί το χάδι δεν πονά;

Γιατί το βλέμμα ψέματα δεν μπορεί να πει;

Γιατί η ομορφιά βρίσκεται στα απλά;

Αγάπη...

Γιατί λένε πως παχαίνει η αγάπη;

Έχει θερμίδες η σιγουριά;

Τα βλέμματα, τ’ αγγίγματα, οι στιγμές και τ’ ονειρέματα;

Γιατί αγάπη;

Γιατί άνευ όρων;

Γιατί «σε θέλω όπως ακριβώς είσαι»;

 Πως είσαι;

Γιατί;

Πως νικήθηκε η ανία;

«Από ποιο μακρινό αστέρι ήρθε το φως;»

Γιατί πάμε εκδρομές;

Γιατί χαμογελάμε;

Γιατί φροντίζουμε για να έχουμε;

Γιατί στηρίζουμε το άγνωστο;

Γιατί ελπίζουμε να μη χάσουμε αυτό αγαπάμε;

Γιατί το αγαπάμε;

Γιατί αγαπάμε;

Αγαπάμε;

Γιατί;

Γιατί χαρήκαμε με τη χαρά του άλλου;

Γιατί γιορτάσαμε το κατόρθωμα;

Γιατί αναστενάξαμε;

Γιατί ταΐσαμε το στόμα που πεινά;

Γιατί φροντίσαμε κάποιον που πονά;

Γιατί αφήσαμε σε δεύτερη μοίρα εμάς και βάλαμε σε πρώτη τον άλλον;

Γιατί αναρωτηθήκαμε γιατί;

Βεγγαλικά.

Γιορτές.

Χαρές.

Αγκαλιές.

Στιγμές.

Ποτά.

Χαρά.

Μαζί.

Φίλοι.

Γονείς.

Συγγενείς.

Σύντροφοι.

Δάκρυα.

Και πάλι απ’ την αρχή.

Γιατί μας πόνεσε ο θάνατος του αγαπημένου;

Γιατί κλάψαμε γι’ αυτό;

Γιατί η χαρά πονά;

Γιατί η ελπίδα πάντα να νικά;

Γιατί τα καλά κρατάνε λίγο;

Γιατί ζητάμε την αγάπη;

Αγάπη δεν υπάρχει;

Κι αν δεν υπάρχει;

Τότε τι υπάρχει;

Αγαπάς;

Σε αγαπούν;

Η αγάπη αγαπά όπως εσύ αγαπάς;

Πως τη φαντάζεσαι την αγάπη που αγαπά;

Ρακί σε χαμηλό ποτήρι σε ταβέρνα του χωριού.

Συναυλία και σώματα σε ώμους με αναμμένες τις κροτίδες.

Φωνές σε διαμαρτυρίες και άγνωστοι να στηρίζουν αγνώστους.

Δικαιώματα έναντι δικαιωμάτων.

Σύμφωνα συμβίωσης και γάμοι σ’ εκκλησιές.

Βλέμματα σε βλέμματα κι ελπίδες για το αύριο.

Γονείς και παιδιά.

Συγγενείς.

Φίλοι και κολλητοί.

Αποστάσεις.

Ανάσες κι αγγίγματα.

Κορμιά.

Χαμόγελα και δάκρυα.

Ταξίδια.

Στιγμές κι αποστάσεις.

Άνθρωποι.

Αγάπη.

Τι είναι αγάπη;

Εσύ πως αγαπάς;

Αγαπάς;

Αγαπήθηκες;

Ε;

Βασίλης Χαντζής