Το Τελευταίο Γράμμα.

    Αγάπη μου σε πήρα τηλέφωνο αρκετές φορές αλλά και καμιά δεν το σήκωσες. Πως έγινε αυτό και πλέον μόνο ο τηλεφωνητής μου κάνει παρέα; Σκέψεις που περνάνε από το μυαλό μου και καρφιτσώνονται σαν post it σε πίνακα από φελλό, κάνοντας με να θυμώνω και να ζηλεύω για την αδικία που μας έφερε σε αυτό το σημείο.

    Δε με αγαπάς πια το ξέρω, και ξέρω επίσης πως το πρωί που θα ξυπνήσεις και δεις πως αυτό το μήνυμα προέρχεται από εμένα θα νευριάσεις.

    Φεύγω μωρό μου. Μακάρι να είχες το κινητό σου διαθέσιμο για να σου μιλήσω και να στα πω όλα αυτά, αλλά δε μπορώ άλλο. Τα έχασα όλα. Ζωή. Ελευθερία. Ελπίδα. Φίλους. Μέλλον. Παρελθόν. Έχασα ακόμα κι εσένα. Κολύμπαγα τόσα χρόνια, κι αν το καλοσκεφτείς ήσουν η μοναδική σανίδα σωτηρίας μέσα σε αυτόν τον απέραντο ωκεανό θλίψης και απόγνωσης. Μια σανίδα, ένα απάγκιο που μου έφερνε το χαμόγελο στο πρόσωπο μου, μόνο και μόνο με την παρουσία σου στην καθημερινότητα μου.

    Περπάταγα σήμερα στου Φιλοπάππου και σε σκεφτόμουν, με όλη μου την αγάπη και με όλη μου την καρδιά σκεφτόμουν εσένα. Περπάταγα και έκανα κύκλους. Έκανα κύκλους και έβλεπα παλιές μας φωτογραφίες, ώσπου τα βήματα μου με έφεραν κάτω από το σπίτι σου. Θυμάσαι πόσες φορές σε φίλησα εκεί, πίσω από την δεύτερη κολόνα πριν φύγω;

 

    Γύρισα σπίτι κι έβαλα να πιω… Ναι είπα να το αρχίσω πάλι. Δε νομίζω να μου κάνει περισσότερο κακό.

    Η ώρα είναι τρεις, εγώ ελαφρά μεθυσμένη, τα παγάκια να λιώνουν στο ποτήρι και το κινητό μου στο 15% σε χαμηλή φωτεινότητα για να μην κλείσει. Δε θέλω να κλείσει από τώρα, γιατί αν κλείσει δε θα ανοίξει ποτέ ξανά.

    Τι δε θα έδινα να ήμασταν και πάλι μαζί, να σε φιλήσω, να σε μυρίσω, να σε χαϊδέψω, να σε αγκαλιάσω και να περάσουμε χρόνο μαζί… Δακρύζω αλλά ποιος νοιάζεται; Στεγνώνουν τα δάκρυα στα μάγουλα μου δίχως να είσαι εδώ να απαλύνεις τον πόνο μου.

    Πάλι έξω ήσουν και πέρναγες καλά. Έπινες, κάπνιζες, χόρευες, φλέρταρες, και πάλι από την αρχή.

    Χωρίς εμένα.

    Γιατί χωρίς εμένα;

    Έκανα ακόμα μια προσπάθεια να σε καλέσω αλλά με συνδέει με τηλεφωνητή. Δεν πειράζει αγάπη μου, δεν πειράζει πραγματικά. Κοιμήσου. Αύριο σε περιμένει μια δύσκολη μέρα. Μια μέρα που θα πρέπει να αντιμετωπίσει κανείς μόνος. Αλλά σκέψου αυτό, ο χρόνος όλα τα γιατρεύει.

    Αν έρθεις σπίτι μην μπεις. Κάλεσε ασθενοφόρο αλλά εσύ μη μπεις. Μη με δεις. Απλά να με θυμάσαι έτσι, όπως την τελευταία φορά που ειδωθήκαμε. Να σου χαμογελάω καθώς σε αγαπάω.

    Ποιος ξέρει, αν το σήκωνες μπορεί και να μου έδινες αφορμή να ζήσω για άλλη μια μέρα για να δω το χαμόγελό σου ξανά. Αλλά και πάλι, φεύγω με την εικόνα αυτού. Σε αγαπάω. Να σε προσέχεις και να περνάς καλά.

 

    Καλό σου βράδυ και καλή ζωή.

     

    Να προσέχεις.

    Αντίο.

Βασίλης Χαντζής