Λησμονιά.

 

    Έχω κάτσει στο laptop και προσπαθώ να καταγράψω με όση το δυνατόν ακριβέστατη λεπτομέρεια τις στιγμές που είχα ζήσει με τον μπαμπά μου. Είναι το τρίτο βράδυ στη σειρά μετά την κηδεία του, που δεν έχω σταματήσει το κλάμα και να που έστω για ένα δίωρο έχω καταφέρει να το ελαττώσω. Και έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία, με καθαρά μάτια και μυαλό λειτουργικό να καταγράψω τις πιο σημαντικές στιγμές μας, από την παιδική μου ηλικία μέχρι και το σήμερα.

1975 όχι πως τα θυμάμαι εγώ, αλλά ήταν τα βαφτίσια μου… «Λησμονιά»

1976 και εγώ να πηγαίνω μαζί του σε ένα πάρκο να δούμε άλογα… «Λησμονιά»

1977 να μπαίνω στο νοσοκομείο για επέμβαση στο αριστερό μου πόδι… «Λησμονιά»

1978 τα πρώτα μου γενέθλια στη Γερμανία… «Λησμονιά»

1979 χτυπώντας με το αμάξι λίγο έξω από το Μόναχο… «Λησμονιά»

1980 κάνοντας διακοπές στην Ελλάδα… «Λησμονιά»

1981 και να επιστρέφουμε Ελλάδα με το νέο αμάξι του μπαμπά… «Λησμονιά»

1982 ήταν η πρώτη μου φορά που έπαιξα με το πιάνο σε κοινό… «Λησμονιά»

1983 που μου έφερε δώρο το πρώτο και τελευταίο μου σκυλί… «Λησμονιά»

1984 να του παίρνω με το χαρτζιλίκι μου δώρο για τα γενέθλια του… «Λησμονιά»

1985 και να μου μιλάει δύο ώρες για το σεξ… «Λησμονιά»

1986 να μου κάνει μαθήματα οδήγησης στη μεγάλη αλάνα της γειτονιάς… «Λησμονιά»

1987 πηγαίνοντας νοσοκομείο μαζί του όταν έσπασα το χέρι μου… «Λησμονιά»

1988 που με έπιασε να κάνω σεξ στο αμάξι του μέσα στο γκαράζ… «Λησμονιά»

1989 όταν μου χάρισε το παλιό του αμάξι γιατί πήρα το δίπλωμα μου… «Λησμονιά»

1990 να κλαίει στον ώμο μου, καθώς είχε πεθάνει η γιαγιά μου… «Λησμονιά»

1991 ο μεγάλος τσακωμός μας επειδή τράκαρα το αμάξι… «Λησμονιά»

1992 στην αποφοίτηση μου μαζί με τη μαμά… «Λησμονιά»

1993 και να του γνωρίζω το δεσμό μου… «Λησμονιά»

1994 στη μετακόμιση του δικού μου διαμερίσματος… «Λησμονιά»

1995 έρχεται την πρώτη μέρα στο γραφείο μου φορώντας τα καλά του… «Λησμονιά»

1996 πηγαίνοντας ταξίδι έκπληξη στο σπίτι μας στη Γερμανία… «Λησμονιά»

1997 στον αρραβώνα μου να αγκαλιάζει τη σύζυγο μου… «Λησμονιά»

1998 όταν θάψαμε τον σκύλο μου… «Λησμονιά»

1999 να χορεύει στο τραπέζι του γάμου μου από χαρά…«Λησμονιά»

2000 ήταν εκεί, που όλα ξεκίνησαν… λίγο μετά τα γενέθλια μου… «Λησμονιά»

2001 στη γέννηση της κόρης μου… «Λησμονιά»

2002 όταν την είχε πάρει αγκαλιά στην εκκλησία πριν τη βάφτιση της… «Λησμονιά»

2003 στο νοσοκομείο όταν μάθαμε για την κατάσταση του… «Λησμονιά»

2004 να τρέχουμε από τους πρώτους στα αγωνίσματα των Ολυμπιακών… «Λησμονιά»

2005 να με αποχαιρετά στο αεροδρόμιο καθώς έφευγα… «Λησμονιά»

2006 όταν μίλαγε με την εγγονή του από το Skype… «Λησμονιά»

2007 στην Αγγλία όλοι μαζί για δέκα μέρες… «Λησμονιά»

2008 περιμένοντας με, με τη μαμά στο αεροδρόμιο… «Λησμονιά»

2009 όταν χάρηκε στο άκουσμα για το δεύτερο παιδί μου… «Λησμονιά»

2010 στο σπίτι να κλαίμε τη μαμά, όταν τη χάσαμε. Δε τη θυμόταν… «Λησμονιά»

2011 η πρώτη μέρα που τελικά έμεινε σπίτι μου μόνιμα… «Λησμονιά»

2012 η τελευταία φορά που είπε το όνομα μου… «Λησμονιά»

    Δεν έχω κάτι άλλο να θυμηθώ, και δεν έχει και νόημα… Πέντε χρόνια έχουν περάσει από τότε που ήρθε σπίτι μου, και καθηλώθηκε στο κρεβάτι του, μη μπορώντας πλέον να θυμηθεί το παραμικρό. Πέντε χρόνια, να ανοίγει τις πόρτες να φύγει, να φωνάζει βοήθεια γιατί δε μας ήξερε, βοήθεια γιατί τρόμαζε, βοήθεια γιατί δεν ήξερε που ήταν, και εγώ να πεθαίνω μέσα μου, μη μπορώντας να βοηθήσω να βγει ο μπαμπάς μου από τη ροπή της λησμονιάς που είχε πέσει και μέρα με τη μέρα τον έσβηνε από τον κόσμο μου…

    Πριν κανά μήνα σταμάτησε και να μιλάει, μόνο άναρθρες κραυγές έβγαζε, και κοίταγε το ταβάνι με γουρλωμένα μάτια…

    Προχτές έλειπε η γυναίκα μου από το σπίτι με τα παιδιά, και έτσι μπήκα στο δωμάτιο του με ένα μαξιλάρι. Από τη στιγμή που άνοιξα την πόρτα ήξερα πως δε θα υπάρχει γυρισμός και πως μετά από αυτή μου την πράξη, δε θα είμαι ξανά ο ίδιος…

    Πλησίασα τον μπαμπά μου, άφησα το μαξιλάρι στο πλάι του, τον αγκάλιασα όπως ποτέ δεν τον είχα ξαναγκαλιάσει, του κούμπωσα το γιακά της πιτζάμας του, τον σκέπασα καλά, του χάιδεψα τα μαλλιά, σκούπισα τα δάκρυα από τα μάτια μου που δε σταματούσαν να κυλάνε, και τον κοίταξα στα μάτια.

    Μπαμπά; Του είπα… Και ύστερα από πέντε χρόνια γύρισε και με κοίταξε στα μάτια για δέκα δευτερόλεπτα πριν βυθιστεί πάλι στη μοναξιά του δικού του κόσμου, ενός κόσμου που αποτελούταν από ένα κενό πλέον άλμπουμ φωτογραφιών, ενός άλμπουμ που σύντομα θα γέμιζε και πάλι από στιγμές που θα έβλεπε λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή κάτω από ένα μαξιλάρι, από το χέρι ενός ατόμου που κάποτε λεγόταν γιός του…

Βασίλης Χαντζής