Τελευταίος Συρμός

 

    Δώδεκα παρά η ώρα και εγώ καθισμένη στη στάση του ηλεκτρικού στον Πειραιά να περιμένω τον τελευταίο συρμό να περάσει για να πάω σπίτι. Μόνη. Πλέον μόνη. Μόνη και μαζί του αλλά μόνη όπως και πάντα, μόνο που εγώ δε το έβλεπα…
 

    Δεκαπέντε λεπτά για τον τελευταίο συρμό και εγώ να κρυώνω, να κρυώνω μέσα και έξω από ένα κενό που άφησε η απουσία σου. Πάλι δεν ήρθες, σε περίμενα σαράντα λεπτά και εσύ δεν ήρθες. Σαράντα… Ποιος νοήμον άνθρωπος περιμένει σαράντα λεπτά; Μόνο ένα μήνυμα στο κινητό συνοδευμένο από τον προσωπικό σου ήχο «De 8a katefero na er8o, signomi…», πάλι συγνώμη. Έχω γεμίσει ένα άλμπουμ από δικές σου συγνώμες και χώρο για εμένα πια δεν έχει…

    Σιγά σιγά έρχεται ο συρμός που αποσύρεται, και εγώ να κοιτάζω τους επιβάτες να αποβιβάζονται ο ένας πίσω τον άλλον κουλουριασμένη στο παγκάκι από το κρύο του καιρού, άραγε αισθάνεται άλλος όπως εγώ;
 

    Βγαίνει ένας, δύο, τρεις, δέκα, είκοσι, εκατό, διακόσιοι επιβάτες και γεμίζουν τον σταθμό και εγώ από το τελευταίο παγκάκι να κοιτώ μόνο πλάτες, πλάτες ανθρώπων χωρίς πρόσωπο, πλάτες νέες ευθυτενείς, ηλικιωμένες κυρτές, νεανικές με σάκες στους ώμους, και εγώ να κλαίω, να κλαίω σαν έναν κακομαθημένο κωλοπαίδι που δε του αγόρασε ο μπαμπάς του καινούριο κινητό. Να κλαίει η καρδιά μου επειδή ο εγωισμός μου πληγώθηκε από μια κενή θέση δίπλα μου στο παγκάκι, μια θέση που νοερά είχε το όνομα σου και που την έσβησε η απουσία σου. Μια απουσία που παρά την παρουσία σου είχε ένα κενό που μου γέμιζε την κενή και αθώα μου καρδιά, με μία γλύκα αλλιώτικη, σχεδόν μοναδική. Και τώρα να μένω μόνη, όπως ήμουν πάντα. Και ας ήμουν μαζί σου.
 

    Τα δάκρυα παγώνουν στα μάγουλα μου και τα νιώθω ξερά, δε κλαίω άλλο, στέρεψα. Δεν έχω άλλο από λύπη, την αντάλλαξα με στιγμές θυμού και όλα σχεδόν καθάρισαν, αλλά δεν μου είναι αρκετό, τους θέλω όλους λυπημένους, θέλω όλοι και όλες να νιώσουν την οργή που νιώθω. Και αυτό θα κάνω.
 

    Κανείς δε βγαίνει από τα βαγόνια χαρούμενος, όλοι είναι θλιμμένοι, εκνευρισμένοι, νευριασμένοι, απογοητευμένοι, ξεχασμένοι και χρησιμοποιημένοι.
 

    Το μάτι μου πέφτει σε μια πλάτη ενός νεαρού γύρω στα είκοσι κάτι, φοράει κόκκινη ζακέτα, μπλε καπέλο, τζιν και αθλητικά. Βιάζεται και μιλάει στο τηλέφωνο… Μόλις έμαθε ότι η μητέρα του πέθανε και τρέχει να φτάσει στο σπίτι του να τη νεκροφιλήσει. Πιο πίσω μια ηλικιωμένη κυρία περπατάει αργά σούρνοντας το βήμα της καθώς η μοναξιά της ζωής της την βαραίνει, καθόλου οικογένεια, καθόλου παιδιά, καθόλου εγγόνια, μήτε φίλοι και γνωστοί, απλά μετρά μέρες μέχρι τον επικείμενο και μοναχικό της θάνατο. Παράλληλα δύο κοπέλες βγαίνουν από το βαγόνι χαχανίζοντας γιατί είχαν μόλις ταπεινώσει στο ίδιο βαγόνι ένα υπέρβαρο παιδί το οποίο με τη σειρά του θα έπαιρνε τον δρόμο του γυρισμού έτσι ώστε να κρεμαστεί στο δωμάτιο του. Μια ομάδα νεαρών ντυμένων στα κόκκινα βγαίνει από το τελευταίο βαγόνι φωνάζοντας και ουρλιάζοντας καλύπτοντας την αποτρόπαια πράξη που είχαν κάνει μισή ώρα πριν επιβιβαστούν και που μετά από πέντε μέρες οι αρχές θα έβρισκαν το σώμα ενός ανήλικου αγοριού πεταμένο σε ένα χαντάκι, βιασμένο και χτυπημένο στο κεφάλι μέχρι θανάτου, κάνοντάς το σχεδόν αγνώριστο. Ένας καλοντυμένος άντρας με γρήγορο βήμα και έξαλλο ύφος αναγκάζεται να επιστρέψει σπίτι του, στη γυναίκα που απεχθάνεται και στα παιδιά του που μισεί, και που πριν λίγο πήδαγε κατ’ εξακολούθηση την κατά δεκαπέντε χρόνια νεότερη γκόμενα του που είχε γνωρίσει από ένα site γνωριμιών. Ακολουθεί ένα γλυκό αγόρι με λουλούδια στο χέρι, τα οποία πάει στην κοπέλα του την ίδια ακριβώς στιγμή που αυτή γαμιόταν στο κρεβάτι με τον κολλητό του φίλο… 

    Αγόρι με λουλούδια… Όχι ρε συ δεν αξίζει κανείς τη μιζέρια της δικής μου ανωριμότητας. Είστε ελεύθεροι!
 

    Άδειασαν τα βαγόνια και ο δικός μου συρμός πλησιάζει. Χτυπάει το τηλέφωνο μου με τον γνωστό ήχο για τα εισερχόμενα μηνύματα σου. «Ise akoma Pirea? Erxese apo spiti? Exo kavles.» Πέταξα το κινητό στις ράγες και το άκουσα να συνθλίβεται καθώς το βαγόνι πέρναγε από πάνω του! Επιβιβάστηκα. Έκατσα γαλαρία δίπλα στο παράθυρο από την αντίθετη φορά του ηλεκτρικού και χάζευα απ’ έξω. Στο mp3 μου έπαιζε μια τρομερή playlist από jazz κομμάτια που είχα βάλει και που πάντα με χαλάρωναν όταν ήμουν στεναχωρημένη. Τώρα που το σκέφτομαι, εξαιτίας του άρχισα να ακούω jazz.

    Ένα ευχαριστώ, του το οφείλω.

Βασίλης Χαντζής