Χειμωνανθός!

        Εκείνο το βράδυ του ‘93 όλοι περιμέναμε πως και πως την πολυπόθητη βροχή αστεριών. Οι ειδήσεις είχαν ξεκινήσει την αναγγελία εκείνου του μοναδικού φαινομένου τρεις μέρες πριν, κι όλοι καθόμασταν σα μικρά παιδιά γεμάτα ανυπομονησία στα μπαλκόνια, στις αυλές, έξω στους κήπους, ξαπλωμένοι σε μια αιώρα ή πάνω στην υγρή άμμο κάποιας απομονωμένης και σκοτεινής ιδανικά παραλίας.     Ήταν η τελευταί α μέρα από αυτό το θεαματικό γεγονός καθώς εκατοντάδες αστέρια θα διέσχιζαν τον μαύρο ουρανό και θα έσβηναν στο κενό παρασύροντας μαζί τους εκατομμύρια ευχές ανθρώπων που η τελευταία τους ελπίδα ξεκίναγε στις δέκα το βράδυ και θα κράταγε μόνο λίγα λεπτά.      Πόσες ευκαιρίες για υγεία. Χαμένους έρωτες. Επανενώσεις χωρισμένων. Χρήματα. Αγάπη. Και πολλά άλλα θα έβρισκαν μια θέση στον ουρανό ταξιδεύοντας στην πλάτη μιας πέτρας που είχε τη δύναμη να δώσει έστω και για εκείνα τα λίγα λεπτά την χαμένη ελπίδα πίσω που κάποιοι είχαν κάποτε χάσει και που ποτέ δεν κατάφεραν να τη βρουν